Geachte mevrouw Crevits,
Mijn hart luchten?
Of de feiten benoemen?
Een poging tot het tweede.
U was op buitenlandse missie, maar weet het ongetwijfeld al.
Vorige week donderdag stierf op de Kennedylaan tussen Sint-Kruis-Winkel en Zelzate een jonge vrouw.
Aangereden.
Op slag dood.
Dood.
Net als Kennedy.
Haar medefietster ongedeerd, maar in shock naar het ziekenhuis.
Gruwel.
Elke verkeersdode is er één teveel.
Vergeef me, dat klinkt in de week nadat een tyfoon Tacloban van de kaart veegde misschien Westers verwaand.
Maar u kent het verband tussen de verkeersgruwel en de klimaatwaanzin.
U hoorde ook de oproep van de Filipijnse vertegenwoordiger op klimaatconferentie COP19 in Warschau.
Het is dringend.
Dringend.
Op wereldschaal, en daardoor ook op de microschaal van Gent, Vlaanderen, België, Europa.
De overdaad aan autoverkeer speelt een rol.
Die overdaad kan maar verminderen door de alternatieven snel en efficiënt uit te bouwen.
Snel.
Efficiënt.
Fiets.
Tram.
Bus.
Trein.
Ik spreek me op geen enkele manier uit over schuld/onschuld op de Kennedylaan.
Maar de infrastructuur is me zéér bekend.
Mijn ouders wonen in Zelzate.
Mijn ouders verklaarden me als puber gek om langs daar naar Gent te fietsen.
Je mocht er toen 120 rijden.
Beter langs de akelige oude weg langs het kanaal, waar je de fabrieken zag en rook.
Ik ging in Gent wonen, en deed het traject dus al honderden maal.
Een kleine honderd keer heen en weer gelift.
Honderden maal per auto.
In de koffer aardappelen, confituur, witlof, uien, brood en vlees.
Op de achterbank 1 kind.
Twee kinderen.
Drie kinderen.
De laatste jaren tientallen maal per fiets.
Ik kom uit het 20e eeuwse standaard autodenken.
Been there, done that.
Trots, als ik de afstand tussen Vooruit en Minnemeers in no time afgelegd had, want “het was dringend”.
Kampioen in sluipwegen, wat wil je.
Verbaasd – kantje boordje verontwaardigd- dat je van de ene op de andere dag op de Kennedylaan geen 120 per uur meer mocht rijden.
Verbaasd over die eenzame fietsers op de Kennedylaan.
Maar we kozen bewust voor de stad, met mààr één auto, en met de ambitie om de kinderen zelfstandig te leren fietsen.
Tot ik een angstige vader werd.
Dat verhaal heb ik “hier al eens verteld.
Die Kennedylaan is een autostrade in wording.
Pasmunt voor de Scheldeverdieping.
De Rotterdamse haven krijgt langs hier een alternatieve verbinding met het Zuiden en Calais.
In Sluiskil graaft men onder het kanaal Gent -Terneuzen een tunnel voor intens vrachtverkeer.
Minder vrachtwagens langs Antwerpen?
Zoiets?
Een masterplan voor een fietsverbinding op deze as ontbreekt, of heb ik in ieder geval nog nergens gelezen.
Zowel aan de spoorweg- als aan de dorpenkant is er ruimte zat om een tweerichtingsfietspad aan te leggen.
In de Gentse haven zit een groot potentieel voor woon-werkverplaatsingen per fiets.
Een nicht stopte er met werken omdat ze het te gevaarlijk fietsen vond.
Fietsinfrastructuur ontbreekt manifest.
Een paar werven lopen.
Het dubbelrichtingsfietspad vanuit Darsen tot aan Volvo/Langerbruggestraat met een fietsbrug over de Kennedylaan, en de Cosmosrotonde in Zelzate geven hoop.
Dat zijn -eindelijk!- fietsinvesteringen.
(Over de kwaliteit ervan onthoud ik me van commentaar tot de werven klaar zijn).
In de krant lees ik over een tweerichtingsfietspad van Zelzate tot Sidmar.
Maar ook niet meer dan dat.
Want dan zijn het verkiezingen.
En dan?
Het ongeval toont dat de behoefte naar méér aanwezig is.
Twee jonge vrouwen fietsten vanuit question mark naar hun werk/stage in Zelzate.
De enige ambitie die we vanuit Brussel horen is om alle bestaande autostrades te renoveren, te investeren in missing links in het autowegennet en zwarte punten, en om jaarlijks een budget aan fietsinvesteringen uit te geven.
Ik vermoed dat de verhouding tussen investeringen voor auto-infrastructuur of fietsinfrastructuur 1 op 100 is.
Of is het meer?
Of minder?
Er gaat duidelijk massaal véél méér mankracht en middelen naar autostrades en andere auto-infrastructuur.
Fietsinvesteringen worden als korreltjes rondgestrooid.
Ik noem het oneerbiedig: randanimatie.
Een duidelijk strategisch plan ontbreekt.
De nodige mankracht en middelen ook.
Bekijk het Vlaamse strategisch plan voor fietspaden: de Gentse haven is een immense blinde vlek.
De kleine Gentse ring R40 is voor fietsers nog niet eens rond.
Daar beweegt niks, want Vlaamse bevoegdheid.
Autodoorstroming blijft de topprioriteit.
Ik weet het: de vorige Gentse stadsbesturen hadden diezelfde topprioriteit.
En zoals u weet heeft de Gentse kiezer gekozen om dit te veranderen.
Vele Gentse gezinnen maakten de keuze om hun leven zonder auto te organiseren.
Zij zullen het stadsbestuur 6 jaar lang houden aan hun belofte voor een fietsvriendelijke stad.
Gent kan dat niet zonder u en uw verschillende administraties.
Hoe zal de Vlaamse overheid de Kennedyslagader fietsvriendelijk maken?
In de krant staat dat er een PPS komt om dat verder uit te werken.
De werf R4Zuid vind ik op PPS-vlak niet hoopvol.
Randanimatie.
Goede bedoelingen.
Te weinig slagkracht.
Hoe zal de Vlaamse overheid de horrorreputatie van de Kennedylaan wegwerken?
Op zo’n raceweg volstaat verf niet.
Een tijdelijke oplossing te duur?
Telt dat ook voor de tijdelijke vangrails voor autostradewerven?
U kan hier als minister bewijzen dat fietsbeleid een topprioriteit is.
Een topprioriteit in plaats van een flankerende maatregel bij autodoorstromingsprojecten.
U heeft de verdienste om als eerste een cabinetard in dienst te hebben met een verleden in de Fietsersbond.
U heeft de verdienste om uw voorgangers in de pers aan te wrijven dat ze u een versleten wegennet doorspeelden.
En om uw administraties tot een fietsbeleid te bewegen.
En misschien is het door u dat de investeringen in de Gentse tramlijnen hervatten.
Maar het is onvoldoende.
Echt, ècht onvoldoende.
Het gaat te trààg.
Wat mankeert: fietsbeleid als topprioriteit.
Fietsbeleid omwille van verkeersveiligheid.
Om klimaatredenen.
En omwille van leefbaarheid in steden en gemeenten.
Het hoeven niet allemààl bruggen en tunnels en viaducten te zijn.
Verkeerslichten met 21e eeuwse software zoals in Nederland zijn vaak al voldoende.
En gewone vrijliggende fietspaden.
Mevrouw Crevits, u hoeft me niet te antwoorden.
Ik ken de juridisch en politiek afgewogen standaardantwoordmails van uw administraties ongeveer van buiten.
Liever zou ik met u in de ochtend- of avondspits rondfietsen langs de Gentse gewestwegen.
U mag me bellen om af te spreken: 0498/801 187.
Laat ons dat incognito doen.
Ik kan u positieve zaken tonen.
Een voorbeeld: in deze herfstdagen houden veegmachines Gewestelijke fietspaden schitterend proper.
De werf aan de fietsonderdoorgang van Ter Plaeten die beloofd was tegen eind 20e eeuw loopt.
Maar ik kan u deze oversteekplaats aan Heuvelpoort richting station tonen:
Of het zogezegde alternatief hiervoor verderop de heuvel:
Of de oversteekplaats richting Dampoort aan de Sint-Lievenspoort:
Of het Tolhuis.
Of Palinghuizen.
Of de R4 tussen Evergem en de Brugsevaart.
Of de smalste bushalte van Vlaanderen:
Ik weet het, u kan niet àlles in een vingerknip oplossen.
En er is erger:
Vermoedelijk bent u zelfs de eerste CD&V-minister die zoveel investeerde in deze CD&V-arme stad.
Maar het is te weinig.
Véél te weinig voor fietsinfrastructuur.
Bij het leeuwendeel van de investeringen staat autodoorstroming voorop.
De Gentenaars (en wie nog?…) willen dat het vooruit gaat.
Op zijn Kopenhagens.
Aan het tempo waarop het nu evolueert zijn we binnen pakweg 60 jaar een fietsvriendelijke regio.
Ik vrees dat dat te laat is.
Hoogachtend,
Yves
vrijwilliger Fietsersbond Gent
Fietsbult 
Mooi, blijven druk uitoefenen.
Dat laatste denk ik ook telkens als er weer iets gebeurt. Ja, we gaan er op vooruit. Maar aan dit tempo zal ik het niet meer meemaken dat de grote steden in Vlaanderen echt fietsvriendelijke zijn. Daarvoor gaat het niet alleen te traag, daarvoor wordt er ook teveel geknoeid bij nieuwe infrastructuur.
Dit kan raar klinken maar een mobiliteitsminister die niet minstens één dag per week op de fiets doorbrengt tijdens de spitsuren: eigenlijk moeten we dat absurd vinden. Het is even absurd als zou een voetbaltrainer zich beperken tot de trainingen voor de spelers op het middenveld.
Sommige situaties op gewestwegen zijn zo schrijnend dat een beleidsverantwoordelijke van vandaag op morgen zou moeten beslissen om de straat af te zetten tot de situatie er minder gevaarlijk is. Prioriteitenbeleid, inderdaad.
Zichzelf op de borst kloppen met 15 miljoen investeringsgeld voor fietspaden maar er tegelijk niet durven bij vermelden hoe dit bedrag zich verhoudt tot alle andere economisch geïnspireerde autodoorstroom-investeringen, bewijst alvast dat deze minister niets meer is dan een sidekick voor het Vlaamse economiebeleid.
Mocht mobiliteitsbeleid op korte termijn onafhankelijk zijn van economische overwegingen, dan zou dit op lange termijn een zegen zijn voor de economie. Het zou mensen doen verplichten om na te denken over hun transport i.p.v. af te wachten tot de nieuwe rijstroken klaar zijn. Het zou mensen bewuster maken. Tip voor de minister: dat heeft niks met verkeerslessen te maken op de lagere school.
Ik stel voor dat Crevits onze nieuwe MP wordt, dus ook onze nieuwe minister van Economie. Haar agenda-keuze, getuige het VOKA-congres deze week, wijst alvast in die richting. En dan eindelijk plaats maken voor een mobiliteitsminister met kloten aan haar / zijn lijf. Dat zal dan iemand moeten zijn die niet alleen voor ‘het middenveld’ kiest. Dus iemand die af en toe naar het werk fietst en dat bij voorkeur doet in het gezelschap van architecten en aannemers. Bij voorkeur zonder camera’s, dat vooral.
Los van dit alles, maar het maakt het misschien nog triester, denk ik dat Crevits het echt goed bedoelt. Ik ben ervan overtuigd dat ze als CD&V-minister gebonden is aan de mosselnochvis-visie op mobiliteit van haar partij en haar minister-president, voor wie dus enkel de economie telt. (soms denk ik dat hij nog steeds door Unizo betaald wordt)
Vrijdag ga ik eens fietsen naar het Handelsdok, Crevits zal daar ook zijn. Misschien kan ik even gedag zeggen aan onze sympathiekste minister ooit. Heerlijke glimlach, toffe madam, dat zeker. Jammer van haar gebrek aan visie en daadkracht.
Zelden zo een duidelijke samenvatting omtrent het fietsbeleid in Vlaanderen gelezen. Ook ik heb een job laten staan omdat ik elke dag van die moordbaan gebruik moest maken. Wel een mooie brief aan een minister die bij mij in elk geval het voordeel van de twijfel krijgt maar nu gaat moeten laten zien dat ze meer is dan een excuustruus van haar partij.
“de verkeersgruwel en de klimaatwaanzin” ik zou het eerder omkeren: verkeerswaanzin en klimaatgruwel. Hoeveel mensen hebben geld gestort voor de heropbouw in de Filippijnen. Hoeveel mensen hebben er ook aan gedacht de auto niet meer voor elke meter die ze moeten afleggen te gebruiken? Met geld storten helpt op korte termijn, op de lange termijn moeten we (wellicht drastisch) anders gaan leven.
Jawel, maar tegelijk blijft iedereen wachten op “de overheid” om in te grijpen, om daarna in koor verontwaardigd te roepen dat zoiets niet kan.
Het zijn altijd “de anderen” die er wat aan moeten doen. “Mijn auto, mijn vrijheid” zit blijkbaar in onze genen ingebakken. Fietsen doe je op zondagnamiddag, indien de zon schijnt. Of zoiets.
Het doet me denken aan “sing for the climate”. Toen dacht ik er ook aan, ze vragen de overheid actie te ondernemen. Maar dan staan ze op hun achterste poten, omdat het blijkt dat die acties uiteindelijk toch betrekking hebben op ons dagelijks leven…
Ter illustratie een reactie die ik eerder postte:
Enquête EOS:
“De enquête polste ook naar de mening van de Vlaming over de verkeersknoop. Om die te ontwarren, rekent 90 procent op een mentaliteitswijziging – in 2003 was dat nog maar 74 procent.”
Als 90 procent van de Vlamingen rekent op een mentaliteitswijziging, waarom is meer dan de helft van de autoverplaatsingen dan nog < 5 km? Waarom neemt 1/3 dan nog de auto voor een afstand van < 1 km?
Of zijn het vooral de anderen die hun mentaliteit moeten wijzigen?
En als de overheid drastische maatregelen zou nemen, wordt er gewezen naar Chinezen die nog meer vervuilen (deels voor de productie van onze goederen), of naar de babyboom-generatie die ook geen moeite gedaan heeft voor het milieu/klimaat, of naar klimaatgoeroes die het vliegtuig nemen, of naar nog iets anders om zeker zelf niets te moeten doen.
Mooie brief.
Toen ik over dit ongeval las in de krant, moest ik terugdenken aan toen ik een jaar of zeven (?) was. We bleven de hele zomer in ons huurhuisje in Wachtebeke, dus fietsten wij (5, 7 en 11?) met ons moeder het heentraject en op het einde van de vakantie het terugtraject naar Gent, zodat we de fietsen ginder hadden. 20 km waarvan een groot deel langs “de Kennedybaan” (zoals bij die noemden).
Als ik eraan terugdenk, voel ik nog steeds de windstoot die ons opzij blies elke keer een vrachtwagen ons voorbijreed en hoor ik ons ma maar roepen dat we uiterst rechts op het “fietspad” moesten rijden. Brrr!
Er is daar op meer dan 40 jaar nog niet zoveel veranderd, jammer genoeg.
Zo traag gaat het dus, mevrouw de minister….
Alweer de nagel op de kop. Die schaamstrookjes langs gewestwegen en gelijkende (Kennedylaan) zijn een vreselijk voorbeeld van fietspaden waarbij de economie primeert. Gewoon de asfaltstrook wat breder maken en een lijntje verven. Makkelijk, maar dat kun je geen fietsbeleid noemen.
Het is opvallend hoe weinig begrip vooral het gewest lijkt op te kunnen brengen voor fietsers. Is daar echt niemand die zelf op de fiets stapt? Wordt een fiets nog altijd beschouwd als ofwel iets om de zondag mee een uitstapje te maken of iets voor arme mensen? Wordt daar het professionele succes afgemeten aan de hand van het voertuig waarmee je rijdt? In elk geval lijkt de fiets als oplossing voor het mobiliteitsprobleem daar geen prioriteit te hebben en lijkt het idee dat fietspaden een andere logica moeten volgen dan autowegen ook nog niet doorgedrongen. Hoe moet je anders het verschil in fietsbeleid tussen Nederland en Vlaanderen verklaren? Wij fietsen al even lang als onze noorderburen, maar ergens in het verleden is een radicaal andere keuze gemaakt.
Is dit een politiek probleem – een minister die het partijprogramma moet volgen -, een visie die niet overeenstemt met wat gezegd wordt of simpel een geval van goede bedoelingen met een foute insteek?
Het zou jammer zijn indien onze sympathieke minister ervan overtuigd zou zijn dat ze echt fietsvriendelijk bezig is, terwijl dat helemaal niet het geval is volgens vele fietsers.
Eigenlijk moet je een die-hard fietser als minister van mobiliteit hebben, net zoals ook op lokaal vlak veel meer ambtenaren met de fiets naar het werk zouden moeten trekken. Pas dan kan er een fietsbeleid ontstaan dat die naam waardig is. Pas dan kan het echt vooruit gaan en wordt mobiliteit anders gestuurd.
Deze brief is een parel van een memorandum. Geen politicus die er omheen kan fietsen.
Chapeau, Yves.
Een duidelijke brief. Mag ik iets toevoegen. laten we ons niet tevreden stellen met de komst van fietssuggestiestroken. Wie die uitgevonden heeft. Recent ontdekt dat een auto niet mag parkeren of stilstaan op een fietspad (uiteraard) maar wel op een fietssuggestiestrook.
Er is helemaal niets mis met fietssuggestiestroken (zelf in Nederland hebben ze iets vergelijkbaars), maar enkel op voorwaarde dat ze in de juiste omstandigheden en op de juiste manier worden aangelegd. En daar loopt het vaak mis. Te vaak worden ze aangelegd als een flauw fietspadafkooksel op plaatsen waar duidelijk fietspaden horen. En daar zijn ze natuurlijk niet voor bedoeld en helemaal niet voor geschikt.