Het was eind jaren 80 van de vorige eeuw.
R, sociaal assistente, en C, landbouwingenieur, lieten Gent achter zich om in een klein Afrikaans dorp ontwikkelingshulp op te starten.
Correctie: het was plattelandsontwikkeling.
Een positieve dynamiek creëren.
Zelfredzaamheid stimuleren.
Zij met de focus op vrouwen, hij met de focus op jongeren en landbouwtechnieken.
We volgden hun verhaal via tweemaandelijkse brieven, jeweetwel: beschreven papier, verpakt in een enveloppe, met rechtsboven een postzegel.
Correctie: op flinterdun blauw papier in blauwe enveloppes.
Luchtpost.
Altijd opwindend als dit bij de post zat.
In de hoofdstad van het land leerden ze de taal, waarna ze gepakt en gezakt met ambitie en moed naar hun werkplek trokken in the middle of the African nowhere.
Stap één: zich in het dorp integreren, en door vele contacten (in vakjargon: na consultatie van de lokale bevolking) een startproject op poten zetten.
Welke behoeftes had deze gemeenschap?
Hoe konden ze leren samenwerken?
Wat kon hen sterken om – met nieuwe technieken- efficiënte lokale landbouw op te starten?
Het resultaat van dit onderzoek was voor R en C een opdoffer van formaat.
Een slag in hun gezicht.
De meerderheid van het dorp wilde graag samenwerken aan… de aanleg van een voetbalveld.
Ziet dat van hier!
Helemaal naar Afrika komen om een voetbalveld aan te leggen?
Zijdezot???
Een stuk Afrikaanse grond helpen egaliseren, vrijmaken van stenen, voorzien van doelen en witte strepen?
Moet je daarvoor van duizenden kilometers ver komen?
Jawel.
Het hielp om dit dorp te vitaliseren.
Het was voor dit dorp geen immens succes zoals televisiedocumentaires graag tonen.
Maar het was een kantelpunt in de transitie van dat dorp.
Ik dacht afgelopen jaar vaak aan dit verhaal terug.
Gent en Brussel lieten een fenomenale kans liggen om rondom de Ghelamco-voetbaltempel een transitieverhaal uit te bouwen.
Om de opening van een nieuw voetbalstadion maximaal te benutten om mensen andere mobiliteitsgewoontes aan te leren.
Ik verklaar me nader.
Transitie wordt niet uitgetekend louter door secce logica.
Gezond verstand kan helpen.
De omweg is vaak de kortste weg.
Hoe krijg je mensen op de fiets?
Door ze te motiveren.
Door ze win-win aan te bieden (en met de fiets ben je sneller dan met de auto)
Door ze veilige en comfortabele infrastructuur aan te bieden.
Dat was rondom de Ghelamco-arena perfect mogelijk.
Vanaf dag 1 comfortabele verlichte fietspaden vanuit de vier windrichtingen.
Vanaf dag 1 voldoende stallingen.
Het transitiepotentïeel was enorm.
Gent en Brussel en de voetbalclub faalden hierin.
Het werd een XL-light versie, met een schitterend creatief filmpje met burgemeester Termont in de hoofdrol.
Schitterend, maar helaas een gemiste kans voor een grote stap voorwaarts.
Het potentiëel is er nog.
Hoe sneller de overheden handelen, hoe meer mensen op de fiets zullen blijven.
Degelijke verlichting van alle fietspaden in een straal van (minstens) 1 kilometer is een minimum.
De mix van voetgangers en fietsers op donkere fietspaden jaagt mensen terug naar de auto.
Neem nu het jaagpad op de Nieuwescheldestraat.
De traffiek is intens, en het pad is bovendien een onderdeel van de LF’s, de knooppuntenroutes èn de LAFroutes.
Aan het uiteinde van het pad wachten mensen elkaar op om samen verder te fietsen naar de Ghelamco-Arena:
Anderen parkeren hun auto in die wijk, en fietsen verder:
(een techniek die ik zelf gebruik voor massafestivals)
Nog belangrijker: deze as is voor vele fietsers dè alternatieve route voor de komende wegenwerken aan Heerweg-Noord.
Ik wil maar zeggen: de Nieuwescheldestraat is een immens belangrijke fietsas.
Deze poging (ik vermoed van Waterwegen en Zeekanaal) om het pad autovrij te houden wordt systematisch gevandaliseerd:
Bij duisternis is dit voor fietsers een moeilijke hindernis.
Er bestaan degelijker oplossingen om deze weg fietsvriendelijk af te sluiten voor autoverkeer.
Wachten op een integrale heraanleg (waarvan je hier kan lezen: “de start van de werken is onzeker”) is moordend.
Of leven we in een land dat ontwikkelingshulp nodig heeft?
Fietsbult 
Het geheel lijkt me een geval van “we zullen dit eens zeer toegankelijk maken voor fietsers”, maar dan uitgedacht door mensen die niet fietsen. In zekere zin is het een herhaling van het de goed-nieuws-show van het vorige bestuur (en van het zichzelf op de borst kloppen van het gewest): veel kabaal maken, terwijl de realiteit eerder triest is.
De Nieuwescheldestraat is (momenteel) aartsmoeilijk bij duister, de Hamerlandtragel is veel te smal voor het aantal fietsers dat erlangs moet en de aansluiting van het nieuwe, mooie fietspad aan de Ghelamco-arena trekt er ook niet op.
En toch wordt iedereen aangemoedigd om toch maar met de fiets naar het stadion te trekken.
Ik ga niet naar het stadion, maar rij er geregeld langs op weg naar en van het werk. Het stuk rond dat stadion is voor fietsers onoverzichtelijk: met de auto rij je – op één rondpunt na – rechtdoor tussen de E17 en de buitenring; voor fietsers is het één opvolging van nauwe, korte en onoverzichtelijke bochten. En dit is aangelegd in functie van de fietsers?
De fietspaden rond het nieuw stadion lijken me vooral aangelegd in functie van de autogebruikers.
De andere kant van het water tov de Hamerlandtragel is ook een ramp. Zondagochtend er nog doorgereden, om het comfortabel te houden reed ik aan 17 km/u met de trike (ligfiets). En nochtans, dat zou een perfecte weg kunnen zijn om snel van Sint-Amandsberg richting Merelbeke en verder te kunnen fietsen.