Wat ik eergisteren vergat te schrijven: in mijn verbeelding is iemand die dergelijke boodschap op het raam hangt zelf een fietser (geweest). Dat telt evenzeer voor deze raamboodschap:
Enkel fietsers zullen andere fietsers op deze manier aanspreken. Fietsers zijn niet heilig. De fiets wel. 🙂
En jaja: hoffelijkheid is een woord van 40plussers.
Het kan absoluut geen kwaad dat we elkààr – met àlle emotionele intelligentie die we in huis hebben of halen – opvoeden / heropvoeden. Zeker in tijden waarin de verandering snel gaat, en voor sommigen bedreigend overkomt. Alles begint bij het allermakkelijkste: onze voorbeeldfunctie. Al de rest is extra. De politie speelt daar een rol in. Ik droom van een intense aanwezigheid op fietsroutes, en liefdevolle correcties op àlle weggebruikers. De top downboetes zijn er om het extreem gedrag van hardleersen en risicozotten te counteren. Maar het gedrag van u en ik wordt beloerd door kinderen, de fietsers / voetgangers / automobilisten / bus- en vrachtwagenchauffeurs van de toekomst. Dat is voor mij de allerbelangrijkste reden om bij rood licht te wachten op groen. Dat is een gedragspatroon. Daar moet ik simpelweg niet bij nadenken. En om mijn arm uit te steken als ik afsla. En om te stoppen voor voetgangers op een zebrapad. En om af en toe “easy” te zeggen, desnoods zéér luid te debiteren, tegen ne jonge gast (waarom zijn het zo goed als altijd gasten???) of nen antieke coureur die te risicovol voorbij racet.
Genoeg gepreekt. Tot zover het evangelie volgens Fietsbult 😉
Fietsbult 
Liever homelie dan hommeles…
Deze morgen, 8.20 uur, Zwijnaardsesteenweg ter hoogte van de August Kekuléstraat: ik stop om een mama met buggy en kleine zoon voor te laten op het zebrapad. Die kleine kijkt me vragend aan en zegt dan: ‘waarom stopt jij?’… Terwijl 3 auto’s en een speedelec voorbijrazen hebben zijn mama en ik samen proberen uitleggen dat dat eigenlijk moet…
Piekuur is een eufemisme voor huftersuur.
In vele straten is de avond het racemoment. Het pastersmoment.