Ik heb het niet zo voor wielplooiers. Fietswielen zijn te belangrijk om tussen twee metalen buizen te proppen. Goede fietsstallingen maken dat een fiets niet té snel in onderhoud moet. Tot op heden zijn er niet zoveel modellen die dat waarmaken. Al zag ik onlangs een grandioos model dat fietsen tegen de muur plakt, daarover later dit jaar wat beelden.
Vandaag een retromodel. Enkel geschikt voor fijne bandjes. In essentie een wielplooier. En in de winter lekker warm.
27sep20, Gent
Al weet ik niet of die warmte een goede zaak is voor fietsbandjes.
Van: j Verzonden: zaterdag 18 juli 2020 15:35 Aan: fietsbult@fietsersbondgent.be Onderwerp: Bakfietsen naar ’t recyclagepark
Hallo daar,
‘k trok vandaag nog eens naar ’t recyclagepark, met de bakfiets. ’t verbaast me steeds hoeveel er mee kan in 1 keer!
En ’t heeft ook voordelen: je mag binnen voor een halve beurt (hiervoor moet je met je (bak) fiets genoeg naar voor staan vooraleer je op ’t scherm iets aanduidt, dan verschijnt de te selecteren optie voetganger / fietser die je meteen kiest vooraleer de rest van de keuzes te maken)
Je hebt voorrang op de auto’s (da’s eventjes anders geweest in het heetst van de Corona crisis, toen ze als een van de maatregelen de voorrang afgeschaft hadden, om alles vlotter te laten lopen)
Op’t park zelf rij je vlot van de ene naar de andere container, ’t noopt je om regelmatiger de oversteek te wagen. En je hebt veel bekijks…
In bijlage enkele beelden van dit en vorige bezoekjes .
Persoonlijke bekentenissen, aflevering 27. Hopelijk kan u er tegen. U mag het ook een persoonlijke afwijking noemen: ik vul graag mijn belastingsbrief in. En – net als u – betaal ik graag belastingen. Afgelopen jaren waren dan ook een feest: vadertjesdag was soms een aanleiding om drie opgroeiende dochters te “assisteren”. Maar de FOD Financiën is ongenadig: wèg met de papieren belastingsaangifte! Digital muss sein! De dochters vragen me sinds 2019 of het voorstel van FOD Financiën ok is, and that’s it. Ikzelf ging vorig jaar -met knikkende knieën- voor het eerst voor een digitale aangifte. Het werd een fluitje van een belastingscent. Alle gegevens op het scherm klopten! Niks te corrigeren. Niks aan te passen! Knap werk daar in Brussel!
Gelukkig is er nog de belastingsbrief van mijn ouders. Doordat mijn moeder een liliputterig Nederlands pensioentje ontvangt mag ik nog steeds de jaarlijkse fietstocht naar de Zuiderpoort inplannen. Met plezier! Wie kent de magische brievenbus van de Zuiderpoort niet?
Ik betaal graag belastingen. We weten nu meer dan nooit wat voor een gezondheidszorg we hebben. Vergeleken met andere landen doen we het vaak goed. Plus: ik doe niet mee aan het gezaag over luie ambtenaren. Ik ken er privé flink wat, en daar zit geen enkele tussen die ik verdenk van potlodenslijperij. Integendeel: het zijn harde werkers. Sommigen van hen vinden dat ze teveel vakantie hebben, of dat de regels boven hun hoofd efficiënt werk soms onmogelijk maakt. En toch werken ze hard. Dus ja: het kan zeker efficiënter. Maar dat is in de privé niet anders, en die werken vaak met belastingsgeld. Door veel te praten en goed te kijken merk ik soms dat er administraties zijn die onderbestaft /onderbemand / onderbevrouwd zijn. Niet allemaal, maar véél. Digital muss sein, en dat is niet altijd een even grote zegen als bij de FOD Financiën.
Maar daar wil ik het verder niet over hebben. Ik wil op de fiets naar de belastingen, naar de Zuidertoren. En ik wil satire. Deel 1!
FOD Financiën heeft werkelijk àlle middelen uit de kast gehaald om te maken dat een maximaal aantal burgers de overstap maakt naar een digitale belastingsaangifte. Ze passen de quarentainestrategie toe. Hoe maken we de Zuiderpoort in de laatste weken van juni zo onbereikbaar als mogelijk? Daarvoor riepen ze hulp in van Agentschap Wegen & Verkeer en de Stad Gent. Alle mogelijke toegangswegen naar de Zuiderpoort dienden zo intens als mogelijk afgesloten te worden, zowel voor autoverkeer als voor fietsverkeer als voor voetgangersverkeer. Met als topper: de Sint-Lievenspoort.
Stel: u woont op de LeopoldII-laan, en u wil uw belastingsbrief naar de Zuiderpoort brengen. Dan kan u dit meemaken:
Was de Sint-Lievenspoort een kruispunt in – ik zeg maar wat- Groningen, dan zouden er 8 fietsrichtingen zijn. Tot vorig jaar waren er “officieel” 5 fietsrichtingen. Spookfietsers / plantrekkers maakten er helaas 8 van. Op dit ogenblik ziet het er naar uit dat de eindfase van deze heraanlag voor fietsers 7 legale richtingen oplevert. In de huidige werffase zijn dat er 3 (drie). Al de rest = afstappen (2 richtingen), verboden (1 richting) of afgesloten (2 richtingen, waaronder de rechte lijn naar de Belastingen). Wie naar de Belastingen wil moet de buurt goed kennen. Dat telt ook voor voetgangers. Elke keer als ik er passeer kan ik mensen helpen door de weg naar de belastingen uit te leggen:
23jun20, Sint-Lievenspoort
Mevrouw 1: “Het is nen echten puzzel”. Mevrouw 2: “Da’s waar! Maar nekeer dat gem gedaan ebt verstaadet…”.
25jun20, Sint-Lievenspoort
Dat klinkt als een belastingsbrief: prettig voor sommigen, zwoegen voor velen.
Zoals u op de foto’s kon zien: de huidige omleiding rondom deze kruispuntwerf is 100 keer beter dan een paar weken geleden. Ook hier:
19jun20, Zuidparklaan
De clue is dat weinig mensen weten wat het adres van de Belastingen is. Helaas weten amper mensen dat de Belastingen op Bellevue liggen. Bellevue, romantischer kan het toch niet? Stukken romantischer dan het gangbare “Zuiderpoort” of “BP 90500 – 9500 Ledeberg”zoals vermeld op de belastingsbrief. Een perfect maneuver van de FOD Financiën! Menig brave burger zal het ergens tussen de Sint-Lievenspoort en de Zuiderpoort opgegeven hebben, om bij thuiskomst lang te vloeken, een whisky achterover te slaan, en dan maar plan B op te starten: een neefje of nichtje optrommelen om een digitale aangifte te doen. Streepje voor de FOD!
Tussenspel, zonder satire: zo krijg je een hoop zoekende fietsers op de as Hubert Frère Orbanlaan – Zuidparklaan, vaak niet vertouwd met deze situatie.
En die passeren aan een Russische roulette. Daarover ging het in “Doodsgevaarlijk“. Lees er de commentaren op onze Facebook op na, zoals: “De auto’s rijden daar inderdaad nog door als het licht voor fietsers op groen staat. Leg dat maar eens uit aan de kinderen die eindelijk weten de lichten te respecteren. Al meermaals moeten tieren om hen te stoppen voor een auto die scherend de bocht inrijdt. Onbegrijpelijk!”
Morgen deel 2, waarin we verhalen hoe de Belg kan zagen, maar koppig is, en een plantrekker. Velen gunnen de FOD zijn digitaal streepje niet. Of ze zweren bij de romantiek van papier. Voor die diehards lanceerde de FOD een even sluw plan, met een eigen aannemer. Dat is voor zaterdag.
We zitten met zijn allen in een maatschappelijk bad met als naam “fase 3”. Sinds maandag mogen we weer 100% reizen binnen de landsgrenzen. Toen ik deze bepakte en bezakte fietser aan de verkeerslichten inhaalde dacht ik prompt: “waarheen gaat ie?”
09jun20, Forelstraat
We kregen bij onze geboorte een tong, dus vroeg ik het hem. Zijn ogen blonken van plezier. “Ik kom juust thuis!” Hij zag het vraagteken op mijn gezicht, en vervolgde “De Ronde van België! 6 dagen! 600 kilometer!”
09jun20, Forelstraat
De fietsende joi de vivre sloeg rechtsaf, ik ging naar links.
De coronaknip in de Groendreef deed u in uw mailbox kruipen.
Van: Harald Verzonden: vrijdag 22 mei 2020 16:22 Aan: fietsbult@fietsersbondgent.be Onderwerp: Tijdelijke werkloosheid fietstelpaal. Vissen is weer toegelaten.
Beste fietsbult.
Vanmorgen ging ik voor het eerst sinds lang naar de Vrijdagsmarkt langs de Groendreef.
Doordat de Groendreef nu een fietsstraat is, geniet de fietstelpaal van tijdelijke werkloosheid (foto 1).
Op de tweede foto kun je zien dat vissen weer toegelaten is.
Groeten,
Harald.
———————————————————–
Van: Frans Verzonden: vrijdag 22 mei 2020 9:48 Aan: Fietsbult <fietsbult@fietsersbondgent.be> Onderwerp: Groendreef
Fietsstraat Groendreef: « geknipte » knip, de confrontatie moet hard geweest zijn op een plek waar 30 het maximum is.
Politiek is een eigenaardig bedrijf. De kloof tussen het interne verhaal en de externe communicatie is er vaak groot. Deze onwezenlijke coronatijden geven meer inzicht in het politieke bedrijf. De specialisten geven de input, soms met verschillende mogelijke scenario’s. De politici maken hieruit de keuzes. En ze “leggen accenten“. Een goede politicus is in de eerste tweede plaats vooral een goede communicator. Het voordeel van deze coronacrisis is dat we nu ook nonstop de specialisten hun kennis kunnen horen. Dat is nieuw. En dat helpt om te objectiveren.
Politiek is een hard bedrijf. Als een politievakbond op de frontpagina van een populaire krant om duidelijker regels mag vragen is het aan “de politiek” om hierop te reageren. Het Nieuwsblad focuste vandaag met haar kop op de fietsers: “ZELFS POLITIE WEET NIET HIE VER WE MOGEN FIETSEN”.
Applaus op de redactie van deze krant, want ze scoren! In medialandschap wil dat zeggen: hun voorpagina domineert het nieuws de rest van de dag. Het VRT-middagnieuws haakt hierop in, en legt de minister het vuur aan de schenen. De minister uit Aalter pareert met “De speeltijd is voorbij” en zet individuele lange fietstochten gelijk aan privéfeesten. Communicatief is dat een flater.
Alle (àlle) partijen te lande schoven vorig jaar op in de richting van fietsvriendelijk beleid. Sommigen met woorden, anderen met woorden èn daden. CD&V, de partij van de minister, profileert zich als een èchte fietsvriendelijke partij. Dat zegt niet àlles. De meeste weerstand om te evolueren zit altijd in de eigen partij. Sommige CD&V-burgemeesters leveren grandioos pionierswerk. Anderen doen het omgekeerde. Wie Aalter kent weet dat het één van minst fietsvriendelijke gemeentes te lande is. De empathie en kennis over wat een stad of gemeente nodig heeft om uit te groeien tot ander mobiliteitsgedrag is er ver te zoeken.
Marc Van Ranst moet ik u niet meer voorstellen. Afgelopen twee weken zat ik in isolatie, en had daardoor tijd met hopen om via hem urenlang bij te leren over de do’s en don’ts van virussen groot en klein. Maar ik keek met evenveel interesse naar hoe Van Ranst meesterlijk in staat was om zijn mening te geven zònder de verantwoordelijke politici in de wind te zetten. De topprioriteit van nationale politici is om gezichtverlies te vermijden. De perceptie is het belangrijkste. Een frontale aanval op een nationale politicus werkt meestal contraproductief. Wie bij politici gehoor wil krijgen moet zijn boodschap vriendelijk doen landen. Van Ranst heeft op dat vlak een andere reputatie. Maar hij maakt afgelopen maanden duidelijk een verschil tussen de zéér vrij sprekende mens en de verantwoordelijkheidslievende viroloog. Zo ook vanavond in De Afspraak. Geen frontale aanval op de minister. Wel een helder betoog: “In deze crisis moeten we de ware virologische leer volgen. … Het aantal kilometers dat je fietst haalt niks uit.”
26maa20, Stropkaai
Gisteren maakte ik na een halve dag thuiswerk mijn eerste virusvrije wandeling met de teerbeminde. De zon scheen. Het advies na twee weken uitzieken was: bewegen. Vanavond maakte ik mijn eerste fietstocht doorheen de stad. Het viel telkens op hoeveel mensen er stappend of fietsend op straat waren. Het viel me nog méér op hoe àl die verplaatsingen te voet of per fiets per twee of per gezinnetje gebeurden. Ik zag geen enkele, maar dan ook geen enkele groep.
25maa20, Scheldekaai
Wat wel opviel: je kon het verschil zien tussen fietsers en wielertoeristen. Fietsers genoten van het weer, en van bewegen. Wielertoeristen genoten van het weer, en van snelheid. Soms ongepast (te) snel laverend tussen fietsers, wandelaars en joggers. Wat is het verschil tussen een sportieve loper en een sportieve fietser?
26maa20, Verlorenkost
Een sportieve loper verplaatst zich traag. Of heb jij al veel lopers vollen bak door de stad zien lopen? Daar kunnen wielertoeristen iets van leren. In een stad is trààààg de norm. Professor dr. Peter Adriaenssens hield in De Afspraak een grandioos pleidooi: “Wees wijs! En beweeg mee!” Fysiek èn mentaal bewegen is het belangrijkste. Alléén al dààrom herhaal ik zijn vraag om “de eindeloze quiz” – mag het 25 of 50 kilometer?- te stoppen. Geef de mensen die liever sportief fietsen de buiten. Laat ze niet rond de stedelijke kerktorens draaien. Bij sommigen is de afstand belangrijker dan de snelheid. En de specialisten zeggen: het is virusvrij gezond.
Bahamontes is een wielertijdschrift. Ze dropten vandaag een brief aan de minister op Facebook. Net als Van Ranst kennen ze hun wereld. Ze hebben – afgaande op onderstaande tekst- de kennis en empathie om te weten wat een politicus nodig heeft:
Beste meneer De Crem, liefste Pieter (ja, we blijven vriendelijk),
Laten we het eens over je recente woorden hebben. ‘Fietstochten van 50 kilometer kunnen niet meer.’ Eerst en vooral: neen, wij zijn geen virologen. En eigenlijk zijn zij het die over dit soort belangrijke, specifieke dingen moeten beslissen. Dus als zij ons straks zullen tegenspreken, leggen we ons daar meteen bij neer. (En eigenlijk nemen wij met Bahamontes sowieso niet graag standpunten in, zeker niet als er politiek mee gemoeid is, maar soms moet het dus een keertje.)
Maar toch al even een paar bedenkingen. Waarom zou een fietstocht van 50 km niet meer mogen? Verspreidt het virus zich sneller eenmaal het weet dat de houder zich buiten een bepaalde perimeter van zijn huis bevindt? En houdt het virus zich koest als je onder je eigen kerktoren blijft? Dat dachten we dus niet. Is het niet veel verstandiger gewoon strenger te zijn inzake het fietsen in gezelschap? Dat kan de politie ook makkelijk(er) controleren, want daar draait het, begrijpelijkerwijs, om. En dus: enkel nog ‘alleen gaan fietsen’ is toegestaan, of met iemand die onder hetzelfde dak woont (dat gaat de Corona-verspreiding wel degelijk tegen).
Maar alstublieft: laat ons blijven bewegen, laat ons blijven fietsen (en niet enkel rondjes onder onze kerktoren). En straf niet zij die zich aan de regels (willen) houden, maar zij die er hun voeten aan vegen.
Lady T is een straffe madam. Om 14u19 stuurde ze ons dit bericht, gevolgd door “Nu ween ik echt“. 47 Whatsappberichtjes later stuurde ze om 20u20 deze tekst:
Volledig eens met Bahamontes. Als reactie op de uitspraken van Pieter De Crem vandaag, mijn persoonlijke beleving. Outside is free. Fietsen is mijn vrijheid. Fietsen is momenteel nog meer dan anders mijn mentale en fysieke uitlaatklep, mijn manier om op te laden. Ja, voor mij is fietsen essentieel. Al is het gewichtig dat woord in de mond te nemen dezer dagen. Als maatschappelijk werker binnen ouderenzorg is het de voorbije weken heel hectisch geweest. Corona is continu aanwezig en beheerst de volledige werking in het LDC en ons team. We doen alles om de meest kwetsbaren te blijven ondersteunen, in moeilijke omstandigheden. Ik besef zeker dat ik niet de enige ben die hectiek ervaren heeft. Corona beperkt momenteel ieders vrijheid en geeft vele mensen zorgen. De fiets gaf me steeds de nodige zuurstof. Na de oproep om te blijven bewegen en sporten vrees ik nu helaas een andere boodschap. Een strikte maatregel: fietsen in een bepaalde perimeter van de woonplaats. Maar zeg nu zelf, dit laat ons nog dichter op elkaar zitten? In ons volgebouwde Vlaanderen is er al weinig open ruimte. Vanuit de stad zal het moeilijker zijn om rustige wegen op te zoeken. Nog meer mensen op een kleinere oppervlakte. Laat ons uitzwermen op onbevolkte wegen. Laat ons zuurstof en immuniteit tanken. En drive om verder te doen met deze strikte manier van leven. Ik ben de eerste om richtlijnen van social distancing te volgen, mijn sociale cirkel tot het minimum te beperken (mijn lief en mijn collega’s) en zoveel mogelijk in mijn kot te blijven. Het sociale aspect van het fietsen (met mijn geliefde Vitesse peleton) berg ik met pijn in het hart, maar evenveel inzicht in de noodzaak ervan, op. Maar deze uitspraken begrijp ik niet. De beslissing moet uiteraard nog vallen, ik hoop op gezond verstand. Dit is mijn kleine persoonlijke boodschap in coronaland.
Straf, en helder. Daar word deze vader stil van.
Het wordt uitkijken naar de wetenschappelijke adviezen die minister De Crem opvolgt, en daarna helder en wetenschappelijk communiceert.
Van: Bart G Verzonden: vrijdag 20 maart 2020 12:02 Aan: Fietsbult@fietsersbondgent.be Onderwerp: bedankt
Sinds vorig jaar enthousiast lid van de fietsersbond en fan van fietsbult, bedankt voor de inzet en schrijfsels.
Deze morgen, onderweg van Gent naar Deinze richting het werk in De Pinte deze lijn gepasseerd getekend over enkele 10tallen meters.
Gaat het hier om een vorm van passief verzet, een teken aan de politici? Tot hier en niet verder! Of is het een stoplijn, bedoeld voor de uit hun oprit rijdende voertuigen te doen stoppen en stil te staan bij de gedachte dat de kwetsbare fietser hier passeert?
Of misschien wel een grens, geschreven in krijt tot de eeuwigheid (of toch tot een volgende regenbui): Anti-Corona!
Kan het gaan om een visionaire gedachte? De toekomst van de fietspaden? Door toenemende drukte, het rijverkeer gescheiden door een witte lijn?
Of is dit alles slechts het ultieme bewijs dat gedachten heerlijk zwevend op de wind alle kanten kunnen uitgaan tijdens het fietsen.
Je ziet het vaak. En het kwam hier al aan bod in 2012 en 2019. Dat waren foto’s van spierduwtjes: de sterke fietser helpt de minder sterke met een duwtje in de rug. Sterke tederheid. Nu is er ook de electrische duw:
15feb20, Stropbrug
De Stropbrug is zo’n kuitenbijter uit de jaren 60/70. Uit de jaren dat overheden ervan uitgingen dat fietsers een uitstervende weggebruiker waren. Ophaalbruggen waren verloren tijd voor auto’s. Later werden ophaalbruggen synoniem met “personeelskost”.
15feb20, Stropbrug
Op de Stropbrug kan de tegenwind zéér tegen zijn. Elk duwtje is er welkom.
Ik zag ondertussen ook wel al de zotte, roekeloze, onstuimige electrische duw. Student A trekt student B zo snel als mogelijk. Zoals brommers soms doen. Een vorm van racegedrag, wat ik in een stedelijk kader verafschuw. Ik nader de 60. Misschien is er tussen mijn twee oren een generatiekloof in ontwikkeling. Maar ik verkies toch de rustige, verbindende duw. De duw als middel om even bij te babbelen:
We willen het u vooral niet aanraden om het zelf te proberen. Maar het is toch schitterend hoeveel uniek plezier er te rapen valt op een zadel en een bagagerek.
Met dank aan De Standaard voor de zaterdagse rubriek “Gewone dingen”.
Manman! Televisie is een sterk medium. Vergeef me deze open deur. Komt u binnen! Zet u, en kijk mee tv!
Wie Joris Hessels theater zag spelen bij Studio Orka, of plaatjes draaien in Radio Gaga wist al dat zijn stem en ogen -samen met bloedbroeder Dominiek Van Malderen- een rechtstreekse lijn hebben met de traanklieren van de modale medemens. En aangezien ik een modale medemens ben zorg ik ervoor om dan een zakdoek bij de hand te hebben.
Daarnet was het weer prijs, maar op een – pwiew!- onverwachts moment. Ongeveer hier:
Dat kwam binnen, zoveel loslaten in een paar seconden. En vooral: zo herkenbaar. Als ouder weet je teveel. Je wéét dat het gevaar begint aan de voordeur. Je weet in welk soort automaatschappij we leven. Het herinnerde me nogmaals aan de jaren dat mijn kinderen begonnen met alleen naar school fietsen. Mijn teerbeminde gebruikt het woord “voorzichtig” hoofdzakelijk aan de voordeur. Ook tegen mij. Veel draait om gedrag. En minstens evenveel draait om infrastructuur. Goede infrastructuur is bedacht door verkeersdeskundigen met diep inzicht in gedrag, en aangelegd door ingenieurs met diep inzicht in constructies.
“Gentbrugge” is strelende televisie. I loved it. Geen grammetje spanning of sensatie. Verhalen over modale medemensen. Gesprekken mèt modale medemensen. Eddy Wally, een lach. Liberia, een traan. Al ben ik over Gentbrugge 769% bevooroordeeld. Na 5 (of was het 6?) woonplekken in 9000 lokte de liefde me in 1989 naar het (toen) grauwste deeltje van Gentbrugge. Jarenlang had ik gefietst tussen de 3 torens van Gent, kop in de lucht, maar voor de liefde van Queen M trok ik volgaarne naar het grijze, lawaaierige rijk van de staalnetten: de Sas- en Bassijnwijk. Kleur was er taboe, want de staalverwerkende fabrieken gaven kleur prompt een grauwe tint. Lady L en Lady T groeiden op in dit “stedelijk herwaarderingsgebied”, en gingen in het hemelse Guldenmeersje naar de kleuterklassen van juf Marijke en juf Monique. Rechtover de kleuterschool stond het enige ècht mooie huis van de wijk. Op één van de heetste julinachten van 1994 werd lady S thuis in de Kerkstraat geboren. Maar we verkochten Queen M haar huis aan twee dames, staken de Schelde over, en gingen vijf straten verder wonen.
Anno 2019 gaat onze plooifiets voor onderhoud naar de fietswinkel waar tot begin deze eeuw een bankkantoor was. In dat kantoor tekenden we in 1995 onze hypothecaire lening. Op dat plein woont nu de Joris zie.
We hadden getwijfeld tussen de stad en het platteland. Het platteland zou betekenen: 2 auto’s, en véél kindertaxiritten. Het werd de stad. Lady S vroeg vorige week op fietstocht naar Bassevelde nog of we ooit overwogen hadden om op den buiten te gaan wonen. Ik vertelde het verleden. Zij vertelde hoe blij ze was dat ze in de stad was opgegroeid. Dat kwam prettig binnen. Even zalig is het dat steeds meer mensen bewust die stadskeuze maken. Elk op zijn/haar manier.
In “Gentbrugge” out Joris zich bijna nonstop als een fietser. Met de fiets naar de bakker. Met de fiets naar de crèche.
Daar is niks speciaals mee. Behalve dat dat in weinig tv-programma’s te zien is, want geen spanning of sensatie. Hier is het simpelweg: evident. Zoals bij steeds meer modale mensen. Benieuwd naar de komende weken “Gentbrugge”!
