Aardbeipad
Categorie: tingting
fietsers / actua / gezien onderweg / lifestyle / ook dat nog / magazine ?
Frietpad
Stadsloop Gent, 15 mei 2022
Zondag 15 mei is Gent loopstad. En dat is goed. Daar past de rest van Gent zich met plezier aan aan. Goede communicatie helpt daarbij. De gele borden hieronder lijken me goede communicatie.
Kleine dagelijkse ergernissen
Ik ben fietser, actief lid van de Fietsersbond. Logischerwijs betekent dit dat ik redelijk wat fiets. Niet zoveel als sommigen, maar wellicht meer dan de meesten. Onder normale omstandigheden – tot corona de dagelijkse routine dwarsboomde – leg ik zowat 10.000 fietskilometers af per jaar. Dat is meer dan wat ik over diezelfde periode met de auto doe.
Pakweg 2/3 van die afstand bestaat uit woonwerkverkeer. De rest is boodschappen doen, andere functionele verplaatsingen en af ten toe een recreatieve rit. Dan is het logisch dat ik vaak, zoals veel andere fietsers, geconfronteerd wordt met allerlei minder aangename toestanden.
Onlangs weer. Een boodschappenrit, zeg maar ‘rondje Gent’, dat me tegen het einde aan over Gentbruggebrug leidde. Veel fietsers mijden dit punt als de pest en dat is begrijpelijk, maar soms is de omweg veel te groot. Gentbruggebrug dus.
Stel je voor: je duwt stevig op de pedalen, want je moet de brug op. Een gehaaste automobilist komt bergopwaarts naast je rijden, want hij zou wel eens een seconde kunnen verliezen. Eigenlijk verwacht ik dat die automobilist hier helemaal niet bij nadenkt en gewoon die ‘hindernis’ voorbij rijdt. Natuurlijk is het druk, want dat is daar bijna altijd zo. Omdat het bergop is, kon hij (zij) niet zien dat van de andere kant ook een auto(bus) aankwam, dus zodra je met de fiets ter hoogte bent van de passagiersdeur, schuift hij (zij) gehaast naar rechts. Jij ziet een massa staal en glas angstwekkend dichter komen en je hebt geen uitwijkmogelijkheid….
Een variant: ik ben er bijna en rijd dus in de Gentbruggestraat. Van de andere kant komt ook een fietser aangereden met daarachter een auto. Uiteraard beslist de automobilist op dat moment die fietser in te halen. Dat hij tijdens dat maneuver nooit voorbij die fietser kan zijn eer hij bij mij aankomt, speelt blijkbaar geen rol. Dan ziet hij mij (kijken mensen nooit vooruit?) en wijkt snel uit, maar naast hem rijdt die andere fietser. Oeps… (maar de automobilist heeft het vermoedelijk niet eens door)
Nog eentje? We rijden met z’n tweeën, gezellig naast elkaar, ’s avonds laat in een eenrichtingsstraat (in de ‘goede’ richting) met een fietssuggestiestrook. Concreet: dit is de Tweekapellenstraat in Gentbrugge. Achter ons komt een grote SUV, die me op nauwelijks enkele centimeters passeert, terwijl de bestuurder door het open raam roept dat ik ‘op het fietspad’ moet rijden, om nog geen honderd meter verder te stoppen en een passagier uit te laten stappen.
Bedenkingen bij deze situatie:
– het is geen fietspad
– binnen de bebouwde kom mogen we met twee naast elkaar fietsen
– bij het inhalen van een fietser dien je (binnen diezelfde bebouwde kom) minstens een meter afstand te houden
(- wat is het nut hiervan als je iets verder toch moet stoppen?)
Of de zoveelste automobilist – ’t is maar voor een minuutje – die zijn voertuig voor je neus op het fietspad plant. Probeer daar maar eens iets op te zeggen. Je zal het geweten hebben.
Zijn al die situaties dat risico echt waard? En natuurlijk zijn er evengoed fietsers die gevaarlijke dingen doen (door het rood rijden iemand?), maar die brengen vooral zichzelf in gevaar.
Wie vaak fietst, wie veel kilometers aflegt, is wellicht behoorlijk fietsvaardig en assertief. Maar dat kan die automobilist niet zien en daar denkt die waarschijnlijk ook niet over na. Dat betekent dat diezelfde gevaarlijke maneuvers evengoed kunnen uitgehaald worden bij pakweg een kind of iemand die net als volwassene leerde fietsen.
Zijn die imaginaire paar seconden winst echt dat risico waard? En indien we zelf als fietser in de auto stappen, veranderen we dan ook in zo’n stresskonijn dat zo snel mogelijk van A naar B raast? Of denken we dan aan hoe dat aanvoelt als fietser?
Steuntje
Luminus, energieleverancier met een vestiging in Gent, laat haar werknemers bewegen door ze te motiveren kilometers bij elkaar te sporten voor goede doelen. Ieder jaar, bij de overgang van wintertijd naar zomertijd, trekken de Globetrotters hun loop-, wandel, fiets- of andere sportschoenen aan en bewegen ze zo veel mogelijk voor het goede doel!
In 2021 konden de werknemers zelf hun goede doelen kiezen. Alle collega’s kregen de kans om een dossier voor een goed doel in te dienen. De jury selecteerde hieruit 7 goede doelen / projecten. Eén van de werknemers die vrijwilliger is bij Fietsersbond Gent heeft zich kandidaat gesteld, en werd geselecteerd om geld bijeen te sporten voor de Fietsersbond. En voila, zo kreeg de Fietsersbond onlangs een mooi financieel steuntje:
Uitzoomen
COVID of geen COVID, de weken van introspectie en terugkijken komen eraan.
Je kan inzoomen of uitzoomen.
Scherp stellen op wat je wil.
En dromen van de volgende zomer.
Een zomerse vrijdagnamiddag. We waren met onze plooifietsen op weg naar een weekend met een hoop geliefden. Retranchement, een zuchtje buitenland. Even leefden we in het geloof dat het beest bedwongen was. Een illusie. Onderweg passeerden we de single Blue Bikeman. Waarschijnlijk was ook hij met de trein naar Knokke gespoord. Waarschijnlijk was ook hij verrukt door deze zwoele golfjes.
Het kan dagelijks: ontsnappen met de trein en de fiets. In volle corona-lente onsnapten we een paar keer naar Haspengouw. In Gent Sint-Pieters met de fiets opstappen, en na amper anderhalf uur uitstappen in Sint-Truiden, recht de boomgaarden in.
Het kan: via foto’s ontsnappen aan de coronastress in je hoofd.
Gevonden voorwerpen
Olivier V, 11 december, 11u05: Gevonden op de trein Brugge-Mechelen. Kan ik geen foto posten langs deze weg??? Nog nooit meegemaakt
Toch
Trein van… (Kortrijk?) naar Mechelen, passagier stapte 10.55 uit in Gent.
Ik ben nu in het vaccincentrum, en post het straks
Danku. Ik passeer 2x per week in Gent. Neem ik het mee of geef ik het aan de begeleider?
Best via verloren voorwerpen van NMBS, dus treinbegeleider. Zeg hem dat wij het posten op Facebook èn Twitter
Oké
Fietskar
Hallo? Met van Dale? Is dit een fietskar, of een fietsfietskar?
Vroeger
Verandering is moeilijk. Ik kan dan wel vlot mijn mobiliteitsgedrag aanpassen aan wat volgens de huidige inzichten goed en nodig is. Maar minder vlees eten, dàt is … .
Eén van de vele redenen dat verandering moeilijk is is dat we het heden weinig objectief kunnen vergelijken met het verleden. We vergeten zo snel. Zeker over alledaagse dingen als mobiliteit.
Mede daarom was het uiterst prettig dat Korneel De Rync de toestemming gaf om het hoofdstuk FIETS uit zijn boek over de jaren 50 ” Vroeger was alles anders” te publiceren. Korneel mailde de tekst op 10 maart 2020. Op 11 maart veranderde mijn wereld voor een paar maanden, iets met een c… . En de tekst verdween ergens diep in mijn mailbox.
Vorige maand dacht ik plots aan die tekst. Het geheugen laat zich niet temmen. Dus hier is hij dan! Hint: let ook op de voorflap.
FIETS
De fiets was in 1957 het meest verspreide vervoermiddel. Er waren er ongeveer 3 miljoen, 2.902.243 om precies te zijn. Dat betekent dat één op de drie Belgen een stalen ros bezat, en dat ongeveer ieder gezin een ter beschikking had. Omdat velen nog geen scooter of auto hadden, lag het gebruik ervan hoog. Uit een grote verkeerstelling in 1955 bleek dat fietsers goed waren voor 18,1 procent van alle voertuigen op de openbare weg. Mensen gingen ermee naar het werk, de winkel of gebruikten hem in hun vrije tijd. De gewone man sprong vaker op een velo dan de vermogende, want die laatste had zich wel al ‘gemotoriseerd’.
Het spreekt voor zich dat de fietsen technisch gezien minder waren: minder goede remmen, minder versnellingen, zwaarder frame, banden die sneller lek raakten, noem maar op. Toch schreef het tijdschrift Cyclotouring in maart 1954 dat de fiets niet meer hoefde ‘beschouwd te worden als een nog te verbeteren ding’. Over fietssloten was ook niet zo nagedacht. Mensen zetten hun tweewieler bijna nooit op slot, want er was nauwelijks diefstal.
Diefstal was er wel van overheidswege. Jaarlijks diende je een provinciale fietsbelasting van 80 frank te betalen. Het was een bijdrage voor de aanleg en het onderhoud van wegen en fietspaden. Je kreeg een metalen nummerplaatje dat je verplicht aan je rijwiel moest hangen als bewijs van betaling. Op dat plaatje stond de naam van de provincie vermeld, het jaartal en een persoonlijk registratienummer. Ieder jaar veranderde de kleur en vorm ervan, zodat de politie snel kon zien wie niet betaald had. (En wat met tandems? In het boek Passe-vite, een nostalgische terugblik op oude voorwerpen, staat te lezen: ‘Op een tandem hoefde maar één fietsplaat. Zat er geen plaatje in de vork, dan schreef de agent een bekeuring uit. Zat op de tandem één fietser, dan schreef de agent één bekeuring uit, zaten op de tandem twee fietsers, dan schreef de agent twee bonnen uit.’) De taks was hoe dan ook voer voor discussie, want slechts een klein procent van de opbrengsten werd geïnvesteerd voor het inrichten en verbeteren van fietsstroken. Sterker nog, het grootste deel ging naar de autowegen, ten nadele van tweewielers. Met het geld werden zelfs rijpaden verwijderd. De fietsers financierden dus hun eigen ondergang.
De overheid hechtte eind jaren vijftig geen belang aan fietsers en fietswegen. Alle aandacht ging naar het opkomende autoverkeer, en daarbij werden de zwakke weggebruikers vergeten. De beleidsmakers leken te denken dat de rijwielen op termijn gewoon zouden verdwijnen en iedereen in de toekomst enkel en alleen een auto zou gebruiken.
Er waren weinig fietspaden. Op veel plaatsen moest de trappende medemens gewoon op de autoweg rijden, ergens aan de rand ervan. Nog meer dan de auto’s hadden zij last van de slechte kasseiwegen. De paden die er wel waren, waren vaak smal, in slechte staat, onveilig, of er werden delen gebruikt als parkeerplaats. Ofwel waren die plekken door de autoriteiten zelf ingericht, ofwel zetten automobilisten daar illegaal hun wagen, zonder dat de politie ingreep – wat bijna op hetzelfde neerkomt. ‘Dat door auto’s op rijwielwegen gereden en geparkeerd wordt, is gewone kost geworden. Politie en rijkswacht sluiten de ogen. Waarom zouden de automobilisten zich dan verder aan de voorschriften storen?’ schreef Cyclosprint, het tijdschrift van de Belgische Wielrijdersbond, in januari 1957. Hoe dan ook, de fietsers moesten zigzaggen en ontwijken. Mooi aan de kant blijven, of in de sloot rijden. Een paar maanden later wond Cyclosprint zich weer op over het gebrek aan ruimte: ‘Onze bevoegde instanties […] handelen als waren de fietsers een uitgestorven categorie van weggebruikers. Het is net of ze geen bestaansrecht meer hebben en alsof opzettelijk alles zo bedisseld wordt dat de vermetele die nog fietsen wil niet spoedig genoeg uit de weg geruimd kan worden.’ En de Antwerpse Wielerunie schreef in 1955 in haar maandblad dat de fietsers de paria’s, de verschoppelingen van de weg waren. ‘En men laat het hem goed voelen. Zijn plaats op de weg wordt alom meer beperkt. Zijn rechten ingekrompen, zijn eergevoel gekrenkt: noch honden, noch rijwielen.’
uit: Vroeger was alles anders, Korneel De Rynck, 2018 (het boek is nog steeds te koop, bijvoorbeeld hier)
Mobiliteitsverleiden
Wonen is een basisrecht. De plek waar je woont bepaalt veel. Het is bijna 27 jaar geleden dat mijn teerbeminde en ik besloten om te verhuizen. Waarheen? Den buiten? Met ons type van job (nachtverpleegster en theatertechnicus) wou dat zeggen: altijd 2 auto’s nodig. Of in de stad blijven? Dan kon het met één auto. We kozen voor het laatste. Dicht bij het centrum. Nét / nét geen 9000 Gent, dat stak een beetje. Het werd de eerste straat van 9040 Gent. Dicht bij een treinstation. En dicht bij de autostrade. Binnen 15 dagen is het 25 jaar geleden dat we hierheen verhuisden. Ik was nog geen Fietserbonder. Een auto bezitten leek evident. Wel kozen we bewust een school vlakbij ons nieuwe huis, zodat de dochters op termijn zelfstandig naar school konden. Maar de bizarre realiteit was dat het volume autoverkeer in onze straat zo snel steeg, dat we de kinderen vaak zelf met de auto brachten.
Huizen waren toen een pak goedkoper. Bouwmaterialen ook. De kennis over isoleren was beperkt. Internet was voor een elite. Flink wat panden stonden leeg. We leefden in de wereld van huisje- tuintje – keukentje. Vergeleken met toen is de appartementisering van de nieuwe wooneenheden bijna de norm geworden. Compacter wonen is ok, én nodig. Al bleek tijdens de pandemie waar de minpunten zaten.
In de slag om de appartementenkoper is de locatie een prijsbepalend element. Elke projectontwikkelaar wil zo duur als mogelijk verkopen. Mobiliteitsverleiden is één van de technieken. Dat was altijd zo. Het fietsverleiden dook eerst op in dure verkoopsbrochures (zie onderaan deze Fietsbult over de Loop). De laatste jaren verschijnt de fietsverleidingsdans steeds meer in het straatbeeld. Er waren al vaker voorbeelden te zien, zoals werfborden op het jaagpad langs de Bovenschelde, stijl: “zoveel kilometer naar centrum Gent”. Deze mobiliteitsverleiding kan je al een poos bewonderen op de Hogeweg:
Ik ben benieuwd naar wàt precies dit project zichzelf doet uitroepen tot “meest fietsvriendelijke project van Gent”.
Feit is: de fiets heeft een prominente plaats gekregen in de verleidingsdans. Dat was 25 jaar geleden nog ondenkbaar.
Applausactie op wereldfietsdag 2021
De Fietsersbond is per definitie … . En toen stopte ik even met typen, en zocht op de website van de Fietsersbond naar de missie. Hun missie. Onze missie.
“De Fietsersbond is een onafhankelijke vereniging, die met steun van leden, vrijwilligers en bondgenoten de belangen van alle fietsers in Vlaanderen en Brussel behartigt.”
en…
“We lobbyen op alle overheidsniveaus, bij bedrijven en het middenveld en promoten er de fiets als hefboom om duurzame oplossingen te realiseren op vlak van mobiliteit en ruimtelijke ordening, economie, klimaat, milieu en gezondheid. We maken daarbij ook gebruik van de expertise van onze leden, voeren onderzoek en eigen programma’s uit, leveren diensten. Zo trekken we met kennis van zaken de kop van het peloton en inspireren, enthousiasmeren en motiveren we alle stakeholders om mee onze visie – fietsen is vanzelfsprekend – te realiseren.”
Voila, het woord staat er: ” enthousiasmeren“. Dat zie je hieronder en masse, op 12 (twaalf!) locaties. U krijgt een bloemlezing van wat we aan foto’s doorgespeeld kregen. We tonen ze van noord naar zuid, te beginnen met de eigen foto’s van de applausactie aan de kleuter- en lagers school Mariavreugde in Wondelgem. Wat een ambiance was dàt! Het begon eerder rustig, maar zwol aan tot een enthousiasmerende fietsstraat:
Altijd boeiend, zo’n schoolingang. Altijd beangstigend, zo’n schoolingang met zo’n grote stroom autoverkeer. Daarover later meer in een aparte Fietsbult, want er waren nog 11 andere applausacties. We gaan verder van noord naar zuid.
U zag 10 van de 12 locaties. Dank aan allen wiens handen applaudisseerden!
Nog even terug naar de missie van de Fietsersbond. Daarin staat ook het woord “onafhankelijk”. Dat wil onder anderen zeggen: ongebonden, niet ontstaan uit, of als onderdeel van een politieke partij. Dat is belangrijk, want om het simpel te zeggen: één van onze doelen is dat liefst àlle politieke partijen de fiets als een evidentie zien, én behandelen. Dat was jarenlang niet zo. In één partij was het altijd zo: pro fiets. Bij een andere was dat nooit zo: eigen auto eerst. Bij àlle andere partijen leefden de twee stromingen, of beter de drie stromingen: pro fiets / onverschillig / contra. Zo’n stromingen lees je natuurlijk nooit in verkiezingsprogramma’s of partijcommunicatie. Daar is het altijd: één gedacht. Niet meer, soms minder. Minder: dat was de dan “afdeling onverschilligheid”. Dat laatste, de onverschilligheid, is recent verdwenen. Bij de laatste verkiezingen kwam het woord “fiets” voor in àlle partijpublicaties (van de Vlaamse partijen die verkozen zijn). Dat was nieuw, en een signaal dat niemand nog naast de fiets kon kijken. Ook niet bij de partijen die tot dan toe de jammerklachten van autogebruikers (excuus!) autobezitters (het fileprobleem, het parkeerprobleem, … ) de allerbelangrijkste mobiliteitsvraagstukken vonden. De vraag is nu: hoe zal het komende jaren evolueren? Zijn alle partijen in staat om op de Wereldfietsdag 2022 voor de fiets te applaudisseren? Ik hoop het. Bij de bevolking is het draagvlak niet meer te negeren.
Fietsslot zoekt eigenaar
Als je ergens een fietspikkel ziet liggen is de kans groot dat er een fietsendief actief was. Op reis een paar jaar geleden in Copenhagen zagen we een junkie op klaarlichte dag een fietspikkel van een fiets stampen, en daarmee het fietsslot van een andere fiets forceren. Iedereen stond erbij, maar greep niet in. Met een junk weet je nooit. Een aantal mensen schreeuwden Deense verwensingen. Het ging bliksemsnel. Op minder dan een minuut stoof de junk op zijn buit weg.
Gisteren vond ik aan de zijkant van de Dampoortfietstallingen drie fietspikkels:
Zouden er evenveel fietsdieven actief zijn? Of speelt hier iets anders? Feit is dat de fietsendieven steeds drastischer worden. Ik lees op Facebook steeds meer over fietsdiefstal “tijdens de kantooruren.”
De vondst van zaterdag was totaal het tegendeel. Midden op de Visserij lag een (naar mijn vermoeden) zeer degelijk slot te blinken.
Ik nam het slot mee naar huis. Dus spread the news: wie verloor zaterdag zijn/haar fietsslot? Aan het sleuteltje hangt een roze fiets. De eigenaar moet me kunnen vertellen wat zich aan de achterzijde van het roze fietsje bevindt. Mail me op fietsbult@fietsersbondgent.be . Als de eigenaar zich komende week niet meldt breng ik het slot naar de politie, afdeling verloren voorwerpen.
Affichecampagne
Meer weten? Meer lezen? www.degroteversnelling.be
Méér affiches? Alle negen de affiches zie je hier.
Mijn favorieten? De vierde (de ramen) en de negende (het hart).
Jouw favoriet?
Vrijwilligersgoud
De C-crisis was en is op vele vlakken loodzwaar, en op evenveel vlakken uitermate leerzaam. X aantal domeinen van onze maatschappij werden afgelopen jaar gewikt, geanalyseerd, soms gefileerd. De specialisten kwamen uitermate veel aan het woord, en dat was leerzaam. Soms dacht ik: waarom wordt er ook op andere maatschappelijke domeinen niet meer naar specialisten geluisterd?
Eén van die elementen was het belang voor onze maatschappij van vrijwilligers. We mogen véél verwachten van onze overheden. Zéér veel zelfs. Idem voor alle professionals in dit land. Maar zonder de vaak even deskundige aanvulling door tienduizenden vrijwilligers zou dat alles niet rond geraken. Vrijwilligers zijn goud waard. Kijk maar naar de vaccinatiecentra. Kijk naar de Fietsersbond. Kijk naar Natuurpunt. Kijk naar de Dienstencentra van het OCMW. Kijk naar de cultuurhuizen. Het lijstje is lang.
Onderstaande reeks is een ode aan de vrijwilliger. In dit geval: de vrijwilligers van GMF Gents MilieuFront, die op een koude lentemorgen in mei de wekker zo vroeg lieten aflopen dat ze om zeven uur ’s morgens op “hun telpost” stonden, klaar om u op uw fietszadel te tellen.
Was ik maar om een half uurtje vroeger opgestaan. Dan had ik u de volledige gouden ring met tellers kunnen tonen. Misschien volgend jaar?
Oh ja, de resultaten van de fietstelling leest u hier.
Compagnie Cecilia presenteert De Hartstocht
Omdat theater spelen ongeveer hetzelfde is als fietsen: Persbericht donderdag 29 april 2021
Nu theaters nog even gesloten moeten blijven, pakt Compagnie Cecilia uit met De Hartstocht: een verzameling inspirerende fietsroutes langs luisterverhalen, geschreven én ingesproken door acteurs en andere vertellers. De verschillende routes met bijhorende overzichtskaart kun je vanaf nu gratis downloaden via de website van Compagnie Cecilia.
De routes, elk tussen de 35 en 45 km lang, leiden je langs de gekende fietsknooppunten met verhalen over … knooppunten. “We kennen ze namelijk allemaal,” vertelt Compagnie Cecilia-dramaturg Daan Borloo, “die belangrijke momenten, ideeën of personen in het leven die je in een bepaalde richting begeleiden. Metaforische kruispunten waarop je je afvraagt: sla ik links- of rechtsaf?”
In De Hartstocht ontdek je de verhalen van Sebastien Dewaele, Titus De Voogdt, Lucie Plasschaert, Bieke Purnelle, Jean Paul Van Bendegem, Patricia Kargbo, Wouter Bruneel, Marijke Pinoy, Yahya terryn, Alexia Leysen en Peter De Graef. Allemaal verhalen van en over fietsers, levenskunstenaars en knooppuntenexperts die je aan de hand van QR-codes langs het parcours kunt beleven en delen. Tijdens het fietsen of tussendoor, in de verfrissende of verzengende buitenlucht.
De Hartstocht kadert in een breder fietsproject van Compagnie Cecilia dat zowel theaterliefhebbers als fietsamateurs aanspreekt. “Onder de noemer Cecilia Fietst verzamelen we verschillende cultureel getinte fietsroutes en -verhalen, als aanvulling op en alternatief voor eenzame livestreams en testevents voor een beperkt publiek. In de buitenlucht hopen we mensen opnieuw samen te brengen via cultuur: coronaproof en toch samen”, aldus Borloo.
Zo kun je naast De Hartstocht ook een Tour de Théâtres fietsen, een idyllische fietstocht langs vijf podia in en rond het Gentse die kreunen onder het gemis van hun publiek. De fietslus van 70 kilometer slingert van De Expeditie in Gent, de thuishaven van Compagnie Cecilia, over CC Nova in Wetteren richting CC De Fabriek in Sint-Lievens-Houtem en GC De Kluize in Oosterzele om via Cultuurhuis Merelbeke weer te landen in De Expeditie. Op elke pleisterplek valt er iets te zien of te beleven.
“Met Cecilia Fietst willen we onze theatergemeenschap blijven voeden en voelen in deze absurde coronatijd,” zegt Borloo. “Niet toevallig een tijd waarin heel wat mensen de fiets hebben (her)ontdekt, ook wij bij Compagnie Cecilia, om de demonen al pedalerend uit te zweten. Toch hopen we dat ook snel de zalen weer kunnen openen en dat het rijk der vrijheid in zicht is. Ondertussen blijven we de helden van de zorg zo ontzettend dankbaar voor hun tomeloze inzet.”
Extra:
• het ludieke lanceringsfilmpje van Cecilia Fietst met Tiesj Benoot vind je hier
Praktisch:
• alle fietsroutes van De Hartstocht kun je vanaf 29 april gratis downloaden via deze link
• alle info over Cecilia Fietst vind je hier
Fietsbult 