Pijl
4 oktober 2019
Ruben zag een pijl. En wat voor een pijl.
De pijl hoort thuis in deze bizarre reeks foto’s die Het Nieuwsblad / De Gentenaar op 20 september publiceerde.
Het artikel was de teaser en voorbode voor de publieksvragen omtrent “Fietsgemeente / stad 2020”. Hoe meer meningen, hoe beter! Neem daarom drie minuutjes de tijd voor het invullen van deze vragenlijst. De Fietsersbond hielp de vragenlijst opmaken.
11.000 mensen vulden (per 4 oktober) de vragenlijst al aan. Het doel is om tegen eind oktober de 20.000 te halen. Laat je gaan!
Electrische fiets
30 september 2019
File
27 september 2019
Er wordt vaak gesakkerd op de studenten. Ze kennen de verkeersregels niet. Hun remmen werken niet. Hun fietslicht brandt niet. Ze rijden door het rood. Ze zijn altijd zat. Ze bellen en smartphonen terwijl ze fietsen. Ze eten alleen maar pizza’s. Ze. Ze. Ze. En ze. Soms bezondig ik me ook aan ze-en: het opa-syndroom nadert mijn centrale hersenstam. Terwijl het allergrootste deel van de studenten flink naar de les gaat en hard blokt. En voorbeeldig in de file staat om hun fietsbanden op te blazen. Net als Britten aan een bushalte.
Er wordt vaak gesakkerd op de fietsers. Sinds het Circulatieplan zijn ze de zwarte schapen. Ze kennen de verkeersregels niet. Hun remmen werken niet. Hun fietslicht brandt niet. Ze rijden door het rood. Ze bellen en smartphonen terwijl ze fietsen. Ze. Ze. Ze. En ze. Het is zoals met de studenten. Fietsers zijn niet heilig. De fiets wel. De meerderheid gedraagt zich eenentwintigste eeuws voorbeeldig. Zoals de Britse koningin: keep calm and carry on. Als een zwerm spreeuwen. Maar om hun fiets te laten registreren gedragen fietsers zich schools voorbeeldig. Als ganzen. Net als Britten aan een bushalte.
Drie riksjas
19 september 2019
Ik vond het een mooi beeld. Onverwachts links opduikend: drie riksjas op een rij. Klik. Klik. Klik. Klik. Klik. Vijf foto’s.
De eerste foto’s voelen vriendelijk en luchtig. Drie riksjas kruisen mijn pad. Ze roepen herinneringen op aan TV-beelden van bejaarde mensen die de natuur weer kunnen voelen. De haren en de neus nog eens in de wind. Dankzij vrijwilligers. In een flits herken ik het logo van de Fietsambassade. Twee fietsers dragen een fietshelm, de derde niet. Op de achtergrond is vanalles te zien, waaronder een vrachtwagen. Niks aan de hand. Bij de derde foto trekken de kuiten van de fietsers de aandacht. De vierde foto voelt bizar anders, bijna documentair. De vrachtwagen is maar deels in beeld, maar domineert. Je ziet het onevenwicht tussen de zware vrachtwagen en de lichte riksjas. Je voelt het bijna fysiek. De wielen van de vrachtwagen trekken evenveel aandacht als de riksjas. De vrachtwagenchauffeur reed professioneel rustig. Op de laatste foto zie je dat de vrachtwagen ze dan toch ingehaald heeft, ver voorbij de bocht van het winkelcentrum. Een paar auto’s zijn aan het inhaalmaneuvre bezig. Ze houden afstand. Die vrijdagmiddag, 11u52, had ik nergens een gevoel van gevaar. Maar bij sommige foto’s wordt dat anders. Dan komen oude spoken langszij. Zo werken beelden over mobiliteit. Elke mens heeft zijn waarheid, en zijn demonen. En elke mens wil overleven. Ook bij het bekijken van foto’s.
Rood (4)
17 september 2019
De vraag is: welk rood past hier het best bij de facade van het Gravensteen?
Het rood van de fiets, van de stelling of van het teken van de GR, de Grote Routepaden?
Raamboodschap (1)
11 september 2019
Dit is geen affiche, dit is een raamboodschap.
Wie de fiets past, trekke het aan. De humor en de dankuwel krijg je er bovenop.
Valtroost
10 september 2019
Onlangs was het hier het jaarlijkse straatfeest. Ik besloot om niet nogmaals dezelfde foto’s te nemen. Niet nogmaals de uitgelaten vreugde van spelende kinderen. Niet nogmaals de verbazing dat een straat méér kan zijn dan een verzameling rijdende en geparkeerde auto’s. Niet nogmaals die kleine en zeer kleine kinderen hun plezier van het slalomfietsen. Niet nogmaals. Behalve die ene op haar loopfietsje. Wat een evidente souplesse:
Het evenwicht houden op twee wielen is geen evidentie. Je moet het leren. Naast het kirrende plezier en de zoevende souplesse is er op elk straatfeest ook wel waterputdiep kindergekrijs te horen, annex bloederig geschaafde knieën. Lopers en fietsers vallen wel eens. Dat is een evidentie. Ook volwassenen. En op asfalt of beton komen daar piepkleine steentjes in de knie bij. Ergens in de fotokast zit een foto waarop ik als kind poseer op een pony. Eén knie is onzichtbaar. Alle aandacht wordt -willen of niet- naar de knoert van een rode vlek op de zichtbare knie getrokken. Asfalt op speelplaatsen is ongenadig. En maar lachen op de foto.
Soms zie je mensen vallen. Zomaar, denk je. Dan ga je helpen. “Gaat het?” is de meest gestelde vraag. “Ca Va?” is de onderkoelde versie daarvan.
Als de mama net bezig is met valtroost zijn woorden overbodig. Mama is er. Lachen moet niet. Luid wenen màg. En mamas valtroost is de beste troost.
