De coronaknip in de Groendreef deed u in uw mailbox kruipen.
Van: Harald Verzonden: vrijdag 22 mei 2020 16:22 Aan: fietsbult@fietsersbondgent.be Onderwerp: Tijdelijke werkloosheid fietstelpaal. Vissen is weer toegelaten.
Beste fietsbult.
Vanmorgen ging ik voor het eerst sinds lang naar de Vrijdagsmarkt langs de Groendreef.
Doordat de Groendreef nu een fietsstraat is, geniet de fietstelpaal van tijdelijke werkloosheid (foto 1).
Op de tweede foto kun je zien dat vissen weer toegelaten is.
Groeten,
Harald.
———————————————————–
Van: Frans Verzonden: vrijdag 22 mei 2020 9:48 Aan: Fietsbult <fietsbult@fietsersbondgent.be> Onderwerp: Groendreef
Fietsstraat Groendreef: « geknipte » knip, de confrontatie moet hard geweest zijn op een plek waar 30 het maximum is.
Politiek is een eigenaardig bedrijf. De kloof tussen het interne verhaal en de externe communicatie is er vaak groot. Deze onwezenlijke coronatijden geven meer inzicht in het politieke bedrijf. De specialisten geven de input, soms met verschillende mogelijke scenario’s. De politici maken hieruit de keuzes. En ze “leggen accenten“. Een goede politicus is in de eerste tweede plaats vooral een goede communicator. Het voordeel van deze coronacrisis is dat we nu ook nonstop de specialisten hun kennis kunnen horen. Dat is nieuw. En dat helpt om te objectiveren.
Politiek is een hard bedrijf. Als een politievakbond op de frontpagina van een populaire krant om duidelijker regels mag vragen is het aan “de politiek” om hierop te reageren. Het Nieuwsblad focuste vandaag met haar kop op de fietsers: “ZELFS POLITIE WEET NIET HIE VER WE MOGEN FIETSEN”.
Applaus op de redactie van deze krant, want ze scoren! In medialandschap wil dat zeggen: hun voorpagina domineert het nieuws de rest van de dag. Het VRT-middagnieuws haakt hierop in, en legt de minister het vuur aan de schenen. De minister uit Aalter pareert met “De speeltijd is voorbij” en zet individuele lange fietstochten gelijk aan privéfeesten. Communicatief is dat een flater.
Alle (àlle) partijen te lande schoven vorig jaar op in de richting van fietsvriendelijk beleid. Sommigen met woorden, anderen met woorden èn daden. CD&V, de partij van de minister, profileert zich als een èchte fietsvriendelijke partij. Dat zegt niet àlles. De meeste weerstand om te evolueren zit altijd in de eigen partij. Sommige CD&V-burgemeesters leveren grandioos pionierswerk. Anderen doen het omgekeerde. Wie Aalter kent weet dat het één van minst fietsvriendelijke gemeentes te lande is. De empathie en kennis over wat een stad of gemeente nodig heeft om uit te groeien tot ander mobiliteitsgedrag is er ver te zoeken.
Marc Van Ranst moet ik u niet meer voorstellen. Afgelopen twee weken zat ik in isolatie, en had daardoor tijd met hopen om via hem urenlang bij te leren over de do’s en don’ts van virussen groot en klein. Maar ik keek met evenveel interesse naar hoe Van Ranst meesterlijk in staat was om zijn mening te geven zònder de verantwoordelijke politici in de wind te zetten. De topprioriteit van nationale politici is om gezichtverlies te vermijden. De perceptie is het belangrijkste. Een frontale aanval op een nationale politicus werkt meestal contraproductief. Wie bij politici gehoor wil krijgen moet zijn boodschap vriendelijk doen landen. Van Ranst heeft op dat vlak een andere reputatie. Maar hij maakt afgelopen maanden duidelijk een verschil tussen de zéér vrij sprekende mens en de verantwoordelijkheidslievende viroloog. Zo ook vanavond in De Afspraak. Geen frontale aanval op de minister. Wel een helder betoog: “In deze crisis moeten we de ware virologische leer volgen. … Het aantal kilometers dat je fietst haalt niks uit.”
26maa20, Stropkaai
Gisteren maakte ik na een halve dag thuiswerk mijn eerste virusvrije wandeling met de teerbeminde. De zon scheen. Het advies na twee weken uitzieken was: bewegen. Vanavond maakte ik mijn eerste fietstocht doorheen de stad. Het viel telkens op hoeveel mensen er stappend of fietsend op straat waren. Het viel me nog méér op hoe àl die verplaatsingen te voet of per fiets per twee of per gezinnetje gebeurden. Ik zag geen enkele, maar dan ook geen enkele groep.
25maa20, Scheldekaai
Wat wel opviel: je kon het verschil zien tussen fietsers en wielertoeristen. Fietsers genoten van het weer, en van bewegen. Wielertoeristen genoten van het weer, en van snelheid. Soms ongepast (te) snel laverend tussen fietsers, wandelaars en joggers. Wat is het verschil tussen een sportieve loper en een sportieve fietser?
26maa20, Verlorenkost
Een sportieve loper verplaatst zich traag. Of heb jij al veel lopers vollen bak door de stad zien lopen? Daar kunnen wielertoeristen iets van leren. In een stad is trààààg de norm. Professor dr. Peter Adriaenssens hield in De Afspraak een grandioos pleidooi: “Wees wijs! En beweeg mee!” Fysiek èn mentaal bewegen is het belangrijkste. Alléén al dààrom herhaal ik zijn vraag om “de eindeloze quiz” – mag het 25 of 50 kilometer?- te stoppen. Geef de mensen die liever sportief fietsen de buiten. Laat ze niet rond de stedelijke kerktorens draaien. Bij sommigen is de afstand belangrijker dan de snelheid. En de specialisten zeggen: het is virusvrij gezond.
Bahamontes is een wielertijdschrift. Ze dropten vandaag een brief aan de minister op Facebook. Net als Van Ranst kennen ze hun wereld. Ze hebben – afgaande op onderstaande tekst- de kennis en empathie om te weten wat een politicus nodig heeft:
Beste meneer De Crem, liefste Pieter (ja, we blijven vriendelijk),
Laten we het eens over je recente woorden hebben. ‘Fietstochten van 50 kilometer kunnen niet meer.’ Eerst en vooral: neen, wij zijn geen virologen. En eigenlijk zijn zij het die over dit soort belangrijke, specifieke dingen moeten beslissen. Dus als zij ons straks zullen tegenspreken, leggen we ons daar meteen bij neer. (En eigenlijk nemen wij met Bahamontes sowieso niet graag standpunten in, zeker niet als er politiek mee gemoeid is, maar soms moet het dus een keertje.)
Maar toch al even een paar bedenkingen. Waarom zou een fietstocht van 50 km niet meer mogen? Verspreidt het virus zich sneller eenmaal het weet dat de houder zich buiten een bepaalde perimeter van zijn huis bevindt? En houdt het virus zich koest als je onder je eigen kerktoren blijft? Dat dachten we dus niet. Is het niet veel verstandiger gewoon strenger te zijn inzake het fietsen in gezelschap? Dat kan de politie ook makkelijk(er) controleren, want daar draait het, begrijpelijkerwijs, om. En dus: enkel nog ‘alleen gaan fietsen’ is toegestaan, of met iemand die onder hetzelfde dak woont (dat gaat de Corona-verspreiding wel degelijk tegen).
Maar alstublieft: laat ons blijven bewegen, laat ons blijven fietsen (en niet enkel rondjes onder onze kerktoren). En straf niet zij die zich aan de regels (willen) houden, maar zij die er hun voeten aan vegen.
Lady T is een straffe madam. Om 14u19 stuurde ze ons dit bericht, gevolgd door “Nu ween ik echt“. 47 Whatsappberichtjes later stuurde ze om 20u20 deze tekst:
Volledig eens met Bahamontes. Als reactie op de uitspraken van Pieter De Crem vandaag, mijn persoonlijke beleving. Outside is free. Fietsen is mijn vrijheid. Fietsen is momenteel nog meer dan anders mijn mentale en fysieke uitlaatklep, mijn manier om op te laden. Ja, voor mij is fietsen essentieel. Al is het gewichtig dat woord in de mond te nemen dezer dagen. Als maatschappelijk werker binnen ouderenzorg is het de voorbije weken heel hectisch geweest. Corona is continu aanwezig en beheerst de volledige werking in het LDC en ons team. We doen alles om de meest kwetsbaren te blijven ondersteunen, in moeilijke omstandigheden. Ik besef zeker dat ik niet de enige ben die hectiek ervaren heeft. Corona beperkt momenteel ieders vrijheid en geeft vele mensen zorgen. De fiets gaf me steeds de nodige zuurstof. Na de oproep om te blijven bewegen en sporten vrees ik nu helaas een andere boodschap. Een strikte maatregel: fietsen in een bepaalde perimeter van de woonplaats. Maar zeg nu zelf, dit laat ons nog dichter op elkaar zitten? In ons volgebouwde Vlaanderen is er al weinig open ruimte. Vanuit de stad zal het moeilijker zijn om rustige wegen op te zoeken. Nog meer mensen op een kleinere oppervlakte. Laat ons uitzwermen op onbevolkte wegen. Laat ons zuurstof en immuniteit tanken. En drive om verder te doen met deze strikte manier van leven. Ik ben de eerste om richtlijnen van social distancing te volgen, mijn sociale cirkel tot het minimum te beperken (mijn lief en mijn collega’s) en zoveel mogelijk in mijn kot te blijven. Het sociale aspect van het fietsen (met mijn geliefde Vitesse peleton) berg ik met pijn in het hart, maar evenveel inzicht in de noodzaak ervan, op. Maar deze uitspraken begrijp ik niet. De beslissing moet uiteraard nog vallen, ik hoop op gezond verstand. Dit is mijn kleine persoonlijke boodschap in coronaland.
Straf, en helder. Daar word deze vader stil van.
Het wordt uitkijken naar de wetenschappelijke adviezen die minister De Crem opvolgt, en daarna helder en wetenschappelijk communiceert.
Van: Bart G Verzonden: vrijdag 20 maart 2020 12:02 Aan: Fietsbult@fietsersbondgent.be Onderwerp: bedankt
Sinds vorig jaar enthousiast lid van de fietsersbond en fan van fietsbult, bedankt voor de inzet en schrijfsels.
Deze morgen, onderweg van Gent naar Deinze richting het werk in De Pinte deze lijn gepasseerd getekend over enkele 10tallen meters.
Gaat het hier om een vorm van passief verzet, een teken aan de politici? Tot hier en niet verder! Of is het een stoplijn, bedoeld voor de uit hun oprit rijdende voertuigen te doen stoppen en stil te staan bij de gedachte dat de kwetsbare fietser hier passeert?
Of misschien wel een grens, geschreven in krijt tot de eeuwigheid (of toch tot een volgende regenbui): Anti-Corona!
Kan het gaan om een visionaire gedachte? De toekomst van de fietspaden? Door toenemende drukte, het rijverkeer gescheiden door een witte lijn?
Of is dit alles slechts het ultieme bewijs dat gedachten heerlijk zwevend op de wind alle kanten kunnen uitgaan tijdens het fietsen.
Je ziet het vaak. En het kwam hier al aan bod in 2012 en 2019. Dat waren foto’s van spierduwtjes: de sterke fietser helpt de minder sterke met een duwtje in de rug. Sterke tederheid. Nu is er ook de electrische duw:
15feb20, Stropbrug
De Stropbrug is zo’n kuitenbijter uit de jaren 60/70. Uit de jaren dat overheden ervan uitgingen dat fietsers een uitstervende weggebruiker waren. Ophaalbruggen waren verloren tijd voor auto’s. Later werden ophaalbruggen synoniem met “personeelskost”.
15feb20, Stropbrug
Op de Stropbrug kan de tegenwind zéér tegen zijn. Elk duwtje is er welkom.
Ik zag ondertussen ook wel al de zotte, roekeloze, onstuimige electrische duw. Student A trekt student B zo snel als mogelijk. Zoals brommers soms doen. Een vorm van racegedrag, wat ik in een stedelijk kader verafschuw. Ik nader de 60. Misschien is er tussen mijn twee oren een generatiekloof in ontwikkeling. Maar ik verkies toch de rustige, verbindende duw. De duw als middel om even bij te babbelen:
We willen het u vooral niet aanraden om het zelf te proberen. Maar het is toch schitterend hoeveel uniek plezier er te rapen valt op een zadel en een bagagerek.
Met dank aan De Standaard voor de zaterdagse rubriek “Gewone dingen”.
