De Fietsersbond is per definitie … . En toen stopte ik even met typen, en zocht op de website van de Fietsersbond naar de missie. Hun missie. Onze missie.
“De Fietsersbond is een onafhankelijke vereniging, die met steun van leden, vrijwilligers en bondgenoten de belangen van alle fietsers in Vlaanderen en Brussel behartigt.”
en…
“We lobbyen op alle overheidsniveaus, bij bedrijven en het middenveld en promoten er de fiets als hefboom om duurzame oplossingen te realiseren op vlak van mobiliteit en ruimtelijke ordening, economie, klimaat, milieu en gezondheid. We maken daarbij ook gebruik van de expertise van onze leden, voeren onderzoek en eigen programma’s uit, leveren diensten. Zo trekken we met kennis van zaken de kop van het peloton en inspireren, enthousiasmeren en motiveren we alle stakeholders om mee onze visie – fietsen is vanzelfsprekend – te realiseren.”
Voila, het woord staat er: ” enthousiasmeren“. Dat zie je hieronder en masse, op 12 (twaalf!) locaties. U krijgt een bloemlezing van wat we aan foto’s doorgespeeld kregen. We tonen ze van noord naar zuid, te beginnen met de eigen foto’s van de applausactie aan de kleuter- en lagers school Mariavreugde in Wondelgem. Wat een ambiance was dàt! Het begon eerder rustig, maar zwol aan tot een enthousiasmerende fietsstraat:
Altijd boeiend, zo’n schoolingang. Altijd beangstigend, zo’n schoolingang met zo’n grote stroom autoverkeer. Daarover later meer in een aparte Fietsbult, want er waren nog 11 andere applausacties. We gaan verder van noord naar zuid.
U zag 10 van de 12 locaties. Dank aan allen wiens handen applaudisseerden!
Nog even terug naar de missie van de Fietsersbond. Daarin staat ook het woord “onafhankelijk”. Dat wil onder anderen zeggen: ongebonden, niet ontstaan uit, of als onderdeel van een politieke partij. Dat is belangrijk, want om het simpel te zeggen: één van onze doelen is dat liefst àlle politieke partijen de fiets als een evidentie zien, én behandelen. Dat was jarenlang niet zo. In één partij was het altijd zo: pro fiets. Bij een andere was dat nooit zo: eigen auto eerst. Bij àlle andere partijen leefden de twee stromingen, of beter de drie stromingen: pro fiets / onverschillig / contra. Zo’n stromingen lees je natuurlijk nooit in verkiezingsprogramma’s of partijcommunicatie. Daar is het altijd: één gedacht. Niet meer, soms minder. Minder: dat was de dan “afdeling onverschilligheid”. Dat laatste, de onverschilligheid, is recent verdwenen. Bij de laatste verkiezingen kwam het woord “fiets” voor in àlle partijpublicaties (van de Vlaamse partijen die verkozen zijn). Dat was nieuw, en een signaal dat niemand nog naast de fiets kon kijken. Ook niet bij de partijen die tot dan toe de jammerklachten van autogebruikers (excuus!) autobezitters (het fileprobleem, het parkeerprobleem, … ) de allerbelangrijkste mobiliteitsvraagstukken vonden. De vraag is nu: hoe zal het komende jaren evolueren? Zijn alle partijen in staat om op de Wereldfietsdag 2022 voor de fiets te applaudisseren? Ik hoop het. Bij de bevolking is het draagvlak niet meer te negeren.
