Gisteren e-mailde ik de aannemer (Persyn) over de ontbrekende borden; deze ochtend kreeg ik antwoord:
Bedankt voor je opmerkingen!
We brengen dit zo snel als mogelijk in orde.
en deze middag was het al zover:
Zo simpel kan het soms ook zijn.
Werd er op deze blog al gescholden?
Het is zover.
Gisteren hield ik me in.
Vandaag geen zen.
Dit was de ochtend.
“Faseren”?
Never heard about.
Signalisatie?
Traditie moet er zijn.
Een duidelijke (1) doorgang?
Toch niet voor fietsers?
Prutsers!
Het schandalige is dat op de Sint-Denijslaan ’s avonds het licht alweer uit is.
Honderden fietsen in het donker.
Probeer in een stalling waar je gedesoriënteerd bent en waar het daar bovenop donker is je fiets maar terug te vinden.
Amateurs zijn het!
En dan gaat het me niet om mijn persoontje, maar over het onrespectvolle dat dit alles uitstraalt.
Noem me één autoparking waar men zo mee om gaat?
Is dit fietsen als volwaardig vervoermiddel stimuleren?
Maar daarna was er hoop.
Wie weet.
Aannemers doen maar wat. Ze bakenen hun territorium af en strooien er wat bordjes rond, lukraak, wat ze maar vinden tussen het materiaal in de bestelwagen. Zo lijkt het toch. Als het maar een beetje betrekking heeft op de plaats van de werken, zal het wel in orde zijn.
Dat ik niet kan fietsen waar de afsluiting staat, da’s logisch. Maar dat is wel een probleem, want daar loopt namelijk het fietspad. Zou het dan de bedoeling zijn dat ik op het voetpad fiets ? Dat mag namelijk niet volgens het verkeersreglement. Omkeren dan maar ?
Voor de werken op het fietspad in de andere richting was geen zo’n bordje meer beschikbaar. Geen nood: een ander is ook goed.
Als we dan even uitzoomen, krijg je het volgende overzicht.
Om het eenvoudig te houden: wie naast de fiets stapt, neemt ongeveer twee fietsbreedtes in. Omdat je stapt, ben je ook nog heel wat trager. De aannemer veronderstelt dus dat je te voet, naast je fiets, over de rijweg stapt, waar auto’s 50 km/u mogen en uiteraard geen enkel bord vinden om hen te doen vertragen.
Tja, en dan krijg je opmerkingen als “fietsers trekken zich van die borden toch niets aan, dus we plaatsen ze niet”. Wat leer je hiervan als fietser ? Borden dienen niet om opgevolgd te worden, maar om je erop te wijzen dat er iets ongewoons aan de hand is, waardoor je creatief moet zijn. Soms heb je pech en betekenen de borden letterlijk wat erop staat, maar er is geen enkel middel om te weten in welke van beide situaties je verzeild raakt, tot je een bekeuring krijgt. (tenzij in zo’n geval de aannemer en de politie een verschillende invulling geven aan de aanduidingen, maar ook dan ben je gejost)
In juni 2008 kon u dit lezen over een opstapje.
Hieronder ziet u de overtreffende trap:
Overtreffend en ook een beetje hilarisch.
Het asfalt lag er eerst, sinds pakweg september (of was het oktober?) 2010.
De klinkers kwamen later: januari 2011.
Ik hoor het die klinkersploegbaas al zeggen: “Niets van aantrekken, op ons plan staat het zo”.
Anno 2011 is men zo verstandig om fietsers een korte termijn oplossing te geven: een opstapje.
Naar ik veronderstel verplaatsen de heren bouwvakkers zich weinig per fiets.
Anders hadden ze niet zo’n grove keien gebruikt.
Ik gok erop dat dit opstapje voor eind dit jaar “deftig aangelegd” wordt.
Op de Sint-Denijslaan is er nog plaats.
Op de Sint-Denijslaan is er nog plaats.
Op de Sint-Denijslaan is er nog plaats.
Had ik maar een megafoon.
Kan de aannemer de doorgang naar de fietsstallingen vrijlaten?
Kan de aannemer de doorgang vrijlaten, en niet zomaar op weekend vertrekken?
Kan de aannemer de doorgang vrijlaten, en degelijke signalisatie aanbrengen als dat niet kan?
Had ik maar een megafoon…
Kan de overheid deze vierkante kilometer Gent eindelijk degelijk beheren?
Ook voetgangers hebben hun rechten, en zelden een megafoon.
Duisternis, want amper straatverlichting.
Een bocht.
Een put.
Meer heb je niet nodig voor een hinderlaag.
Met dank aan de attente aannemer.
Same player shoots again.
De aannemer van de werf Fabiolaan blijft foert zeggen tegen voetgangers en fietsers.
We kunnen bijna de teksten uit juni en november kopiëren.
Kort samengevat: de aannemer stuurt voetgangers en fietsers -alwéér- bewust tussen de trams en bussen.
Signalisatie: nul.
Een pijl “fietsers” lijkt weggelopen uit een schilderij van Magritte.
Het is perfect mogelijk om deze werf zodanig te faseren dat een vlotte, veilige fietscorridor ten alle tijde aanwezig is.
Dat kost iets meer.
De aannemer kiest voor het grootste risico: hij wil dit kruispunt op een zo goedkoop mogelijke manier erdoor duwen, no matter what de risico’s zijn voor de weggebruikers.
Je kan het Russische roulette noemen.
Maar vooral: kortzichtig financiëel eigenbelang.
Wie houdt hem tegen?
Didier zag mijn fototoestel, en sprak me aan.
Hij woonde knal op de werf.
Het voetpad voor zijn voordeur was begot drie twee tegels breed.
Didier had naar de Stad gebeld dat honderden fietsers zich langs zijn voordeur wrongen.
Hij toonde me de foto’s van de krassen op zijn propere gevel.
Op de blauwstenen vensterbank zag je duidelijk strepen van remmen.
Hij wou dat de aannemer zijn krassen vergoedde, maar de stad had hem verteld “da het de schuld van de fietsers was“, niet van de aannemer.
“Maar da is niet de schuld van de fietsers! Die mensen moeten toch door kunnen?”Na zijn telefoontje had de aannemer voor de 2 symbolische omleidingsborden (zie gisteren) gezorgd.
Die borden stonden er pas vanaf dinsdag, een dag na de nachtelijke zoektocht van Lady M.
De aannemer had nu ook een plankier gelegd:
Zo konden voetgangers en fietsers beter door:
Op de eerste foto zie je in het steegje achter Didier een kort extra lintje.
Een auto had er zich doorgewrongen, en een gevel geschramd.
De wet van de mieren speelt: hoe meer mieren, hoe meer ze over elkaar heenlopen.
Er is maar 1 aanzet tot oplossing: signalisatie op maat van elke soort weggebruikers, die pragmatisch functioneel is, wat iets anders is dan signaliatie die louter juridisch in orde is.
Minder-hinder: voor welke aannemer is het een prioriteit?
Lady M is psychiatrisch nachtverpleegster in Zwijnaarde.
Ze doet haar woon-werktraject meestal per fiets.
Eergisteren belde ze me ’s nachts boos op: haar traject stond ergens onder water (hoe zou dàt nu komen?), èn was verderop in Ledeberg doodleuk afgesloten.
Die blokkade deed haar lava koken.
De onderdoorgang onder de Brusselsesteenweg is ondertussen weer droog, met dank aan de drainagebuis.
Op het einde van de Franse Vaart zijn er wegenwerken.
De driehoek rond het nieuwe flatgebouw krijgt sinds begin oktober een makeover.
Na een werffase waar je nog door kon via de Bisschopstraat is de weg nu patsboem onderbroken:
Deze aannemer lijkt qua signalisatie voorbééldig.
Waarom moest ze nu zo boos zijn?
Aan beide zijden van de werf staat een keurige omleidingspijl:
Helaas.
De boodschap is vooral: “maak een omweg”.
Het lijkt hier de werf Kortrijksesteenweg wel.
Nergens een spoor van vervolgpijlen:
Ok, buurtbewoners kennen de weg.
Ok, iemand met een goede oriëntatie doet probleemloos het blokje om.
Mijn teerbeminde -geen fenomenale oriëntatie- zocht rond half negen ’s avonds haar weg richting werk.
Seismologen begrijpen de lokale beving maandagavond in een zijstraatje van Ledeberg nog steeds niet.
Verder op tocht rond de werf bots ik op pure mobiliteitsgruwel: een LFroute werd zonder boe of bah onderbroken.
Verkenning verderop langs het jaagpad levert niks, nougaballen aan signalisatie op.
Ook geen waarschuwing stijl “opgelet, doodlopend fietspad”.
Maar goed: fietsers klagen niet.
Ze trekken hun plan.
Kleine terzijde: de stad Gent heeft een nieuwe stadskaart op haar site. Hoera, denk je dan. Tot je vaststelt dat veel fietspaden er niet op vermeld worden. Wegenkaarten zijn blijkbaar vanuit autoverkeer bedacht. Het fietspad langs de Schelde richting Merelbeke wordt nergens getoond. Het nieuwe pad op de Arbedsite ook niet. Zelfs geen fietsbruggen in het Keizerpark. Een gemiste kans.
Het positieve nieuws: de Marie Popelinkaai wordt heraangelegd als een fietspad.
Het pad zal mooi aansluiten op het versleten pad richting Merelbeke.
Nog positief: de kasseien van de Edward Pynaertkaai worden vervangen door betonstenen. Laat ons hopen dat er tussen het jaagpad naar Merelbeke en het pad over de Schelde richting Gent-Zuid een fietsveilige link is. Het huidige nieuwe wegprofiel van de Pynaertkaai ziet er verdomd smal uit, en ik zie tot nu toe geen aanzet voor een fietspad.
(let ook op de cyclocrosser in het gras)
Ook vandaag passeerde ik langs deze werf.
Didier sprak me aan.
Morgen het relaas van die ontmoeting.
Ik ben een naïeve mens.
Een telefoontje naar 112 maakt NIET dat een barrière voor honderden voetgangers en fietsers ‘s nachts opgeruimd wordt:
Enige mogelijke conclusie: voor de hulpdiensten is een totaal afgesloten voetgangers- en fietsersader aan Gent Sint-Pieters niet even belangrijk als een afgesloten auto-ader.
Of vergis ik me, en was het na een nachtelijke interventie nogmaals dichtgewaaid?
Sommige mensen zullen medelijden hebben met een aannemer die geen verweer heeft tegen een storm.
Anderen zullen zich afvragen of deze aannemer geen foert zei tegen mogelijke gevolgen van een -prima op tijd aangekondigde- storm.
Vannacht op weg naar huis was het fietspad op de Koningin Fabiolalaan opnieuw berijdbaar, maar de doorsteek richting Albertlaan weer dichtgewaaid:
Ik zie met verbazing dat werken op de Gentse Ring -terecht- met de grote middelen aangekondigd worden:
Op de Citadellaan staat nog een digitaal bord van de politie.
De duizenden mensen die op de kleine ring passeren hebben recht op die informatie.
Het is maar juist dat dergelijke middelen ook ingezet worden waar duizenden voetgangers en fietsers passeren.
Digitale borden zijn zeer welkom op het Koningin Maria-Hendrikaplein en Sint-Denijslaan.
Positief afronden: ik lees op de site van de Stad Gent dat maandag werken starten aan de Stropbrug.
Deze morgen vertrok ik vroeg naar de dokter. Ik kon bijna niet vertrekken. Een aannemer parkeerde zijn camionet knal voor onze voordeur… op het voetpad. Bon, effe adem inhouden en met de fiets ertussen wurmen, en vriendelijk vragen om dat niet meer te doen.
Positieve verrassing: tussen Gent en Merelbeke ontmoette ik meer fluohesjes dan ooit. Langs de spoorweg wandelde een oudere dame met fluohesje, fluoarmband en rood LEDlampje.
Negatieve verrassing: Moscoubrug is nog steeds een fietswoestenij.
En dan bots ik op dit: 
Een plastic lintje, en trekt uw plan. Aannemers vinden dat ze alles mogen.
Meldingen 29, 30 en 31 toonden abominabele werfsignalisaties. Onderstaande foto’s doen me helemààl twijfelen aan de deskundigheid van signalisatiefirma’s en de controlerende overheid.
Ik lees op de verkeersborden: u nadert werken, en u nadert slipgevaar.
We naderen inderdaad een werf.
Maar slipgevaar?
Ligt er modder, of cement?
Of is dit bord ironie?
Bekijk dit:
Vele automobilisten stadinwaarts houden zich aan de witte strepen, niet aan de gele.
Fietsers krijgen staduitwaarts geen fietspad. Ik hoor het antwoord al: de kraan is te breed, meneer.
Nog wat vitterij van mijn kant. Hier zie je dat de zone-verkeersborden in beide rijrichtingen verschillende afstanden dekken. Rechts het zone 30-bord. Meters verder links is het zone 50-bord aan de lantaarnpaal gebonden.
Het kernpunt: op minder dan 5 minuten observatie zag ik 10% zich aan de snelheid houden (tijd om eens met een videocamera te werken). Ook alle Lijnbussen (een zestal) verhòògden staduitwaarts hun snelheid. 
Samengevat: dergelijke werfsituaties zijn zelden perfect te organiseren, maar men kan het minstens proberen. Dit is geklungel.
Weer bijgeleerd vandaag: boordstenen die te hoog zitten kan je aangeven op het Meldpunt.
Dit nieuwe fietspad is bijna klaar:
Het zou goed zijn dat de aannemer deze fout nog rechtzet:
Het is een echte fietsbult.
Hopelijk niet voor lang.
Ik kan deze bult wel aan.
Maar zie je kleine kinderen hieroverheen fietsen?
Fietsbult 