Plassen zijn vaak fun. Laarzen aan, en springen maar. Maar in de winter kunnen plassen bevriezen. Zeker op fietspaden is dat no fun at all. Wie de fietspadwerven van de laatste 10 jaar bekijkt weet dat het vaak opgeleverd is zonder aandacht voor plasvorming. Kijk bijvoorbeeld naar de fietspaden van pakweg 10 jaar geleden rondom het UZ op de De Pintelaan. Of het fietspadenkruispunt in het Keizerpark.
De recente ingreep aan de ondertunneling van de spoorlijn Gent-Antwerpen heeft het druppelen vanuit de spoorlijn niet gestopt. Plasvorming blijft er nederdalen. Dat is ook logisch, want een toplaag leem – of was het klei ?- toevoegen aan de bodem ernaast zal dat niet stoppen. Al is het niet zeker , en dus afwachten of het hier opnieuw een zondvloed wordt.
Er is nog zo’n euvel dat al jarenlang aansleept. Het “fietspad met de klinkersstreepjes om voetgangers te zeggen dat dat hun plaats is” heeft al jaren een “herhalingsplas”.
Het is simpel: de grond ernaast kan de hoeveelheid regenwater niet slikken. Ik dacht dat ik het afgelopen jaren al twee maal gemeld had, maar ik kan me vergissen. Oh, mijn geheugen is beperkt. Er was hierover al een Fietsbult op 1 december 2017. Het was zelfs een reeks van zes bulten over “Nattigheid”. Glad vergeten. Goed dat Fietsbult rechtsboven een zoekfunctie heeft. In ieder geval: deze week was het weer van dàt. Leuk voor wie met laarzen in een plas wil springen. Minder leuk voor een deel van de voetgangers of fietsers die er dagelijks passeert.
Is dit een zeer gevaarlijk punt? Tuurlijk niet. Het is goed dat het water in de bodem kan dringen. Maar liever niet op deze manier. Het mag wel eens aangepakt worden. De vraag is: door wie? Het pad werd ooit aangelegd door het toenmalige Waterwegen en Zeekanaal (anno vandaag: De Vlaamse Waterweg). De verantwoordelijke ingenieur was een zeer beminnelijke èn fietsminded man. Het idee om voetgangers een eigen zone te geven kwam van hem. Helaas is dit het enige pad met deze “taal”, en er is dan ook niemand die deze taal leest, laat staan correct leest. Ook voetgangers en joggers hebben liefst een biljarttafelvlakke ondergrond. Zelfs ouders met kinderwagens verkiezen de klinkerloze zone, terwijl een baby die klinkers nooit als hinderlijk zal ervaren. Maar mensen met een rolstoel zullen uiteraard de klinkers vermijden. Hadden de klinkers aan de waterkant gelegen, dan hadden de lopers en wandelaars er misschien wèl voor gekozen… . Kortom: bij renovaties en herstellingen zou ik de klinkerstrepen skippen, en gaan voor breed beton. (Xusi, dit is écht geen Fietsbult waard, maar nu we toch over dit pad bezig zijn… )
Terug naar de waterplas, met de vraag wie het kan en wil fixen. Ik was vorig jaar als eens met een spade gepasseerd om de grond doordringbaarder te maken. Een geultje richting Schelde leek me de ideale oplossing, maar ik heb uiteraard niet het recht om een gat te maken in een kaaimuur.
Vlak voorbij de plas waren drie stadswerkers aan de slag. Die mensen weten als ambtenaar vaak méér dan ik. Dat zijn vaak interessante gesprekken. En jawel, ook zij kenden het probleem. Méér nog: één van hen had het zelf al driemaal gemeld, zonder gevolg. De melder kende zelfs een mogelijke oplossing: een buisje, dat ik nog nooit gezien had. Hij toonde het me:
Kortom: er zit al een buisje. Vermoedelijk is dat een afvoerbuis uit het roeste verleden van die buurt. Nu nog een vers afvoertje dat aansluit op de buis, en klaar! Meer moet het niet zijn.
Fietsbult 