Kristof is een nieuwe stem op Fietsbult.
Veel leesgenot!
Vorig jaar ging ik naar een infoavond waarop de voorontwerpplannen werden getoond voor de heraanleg van de Alfons Braeckmanlaan. Ik hoorde daar voor het eerst de term “conflictpresentatie”. Afgaande op de naam en op de plannen die ik zag leidde ik af dat men kruisende weggebruikers (bijvoorbeeld fietsers die een weg met auto’s kruisen) via de weginrichting doet vertragen of stoppen, en wel op zo’n manier dat men elkaar makkelijk in het blikveld krijgt. Met andere woorden: het ‘conflict’ (de kruising) wordt duidelijk gepresenteerd aan de ‘conflicterende’ weggebruikers.
Ik moet steeds terugdenken aan deze term wanneer ik ter hoogte van het UZ de Zwijnaardsesteenweg kruis om de De Pintelaan in te rijden.
Na het oversteken van de Zwijnaardsesteenweg volgt er een paar luttele meters fietspad waarna je de rijweg moet kruisen om op het hobbelige klinkerfietspad tussen de bomen te komen. De voorrangssituatie is mij hier niet volledig duidelijk; ik vermoed dat het autoverkeer voorrang heeft, tenzij hier de voorrang van rechts geldt. In ieder geval, als fietser moet je quasi achterom kijken om te zien of er een auto aankomt. Dat lijkt me een conflictpresentatie voor mensen met een soepele nek. Er zijn dan ook wel wat fietsers (die misschien net als ik een wat stijvere nek hebben) die de vlucht vooruit nemen, een paar meters op de rijweg rijden en links het fietspad oprijden.
Dat is ook niet geheel onlogisch. Als je aan de Zwijnaardsesteenweg voor het rood stond is de kans groot dat, wanneer het licht op groen springt, zich ook een rij auto’s op gang trekt die je eerst moet laten passeren vooraleer je kunt oversteken.
Misschien was het beter geweest die eerste paar meters om te vormen tot een stukje fietsstraat?
Een nog moeilijker geval van conflictpresentatie doet zich voor op een eerder stuk van mijn woon-werktraject, namelijk waar de Nijverheidskaai uitkomt op de Waterkluiskaai, ter hoogte van Gentbrugge-brug.
Komende van Gentbrugge-brug is het soms een huzarenstuk om het fietspad langs de Schelde op te rijden. Hier ontbreekt zelfs een visuele oversteekstrook. Achteropkomende auto’s proberen je soms nog in te halen in de bocht en het is uitkijken voor tegenliggend verkeer dat van achter de bocht komt (en soms nog eens de bocht afsnijdt). Ook hier kiezen vele fietsers voor de assertieve aanpak: rijden in het midden van de rijstrook zodat achterliggende wagens hen tenminste al niet kunnen inhalen.
Al helemaal te gek vind ik de oversteek voor wie al op de Waterkluiskaai rijdt, komende van Gentbrugge-brug en de oversteek wil wagen naar het fietspad.
Daar trotseert de dappere fietser immers 3 autostromen: de achterliggende, de tegenkomende, alsook auto’s die vanuit de Nijverheidskaai linksaf draaien (en jou de voorrang soms afsnijden). Qua conflictpresentatie had dat beter gekund.
