Voorlaatste Fahrradzeit.
Morgen het belangrijkste in het leven.
Vandaag een mix van retro, nostalgie, vindingrijkheid en absurditeit.
Oh ja, mocht u er ooit aan getwijfeld hebben: Wiske komt uit Tjechië.
Tag: Dresden
Fahrradzeit (15): verliefd op een nietje
Het Gentse model van fietsstalling is grandioos.
Robuust: je krijgt het niet zomaar geplooid.
Flexibel: je kan het gelijk waar in de stad neerploffen, en het krijgt er geen pootjes.
Ergonomisch: je fietswielen zijn in veilige handen.
Na al die jaren goede dienst blijken ook de nadelen.
Er zit véél staal in.
Bakfietsen en andersoortige fietsen kunnen enkel met wat geluk “verbonden worden”.
Ze zien er lomp uit.
Rondom de stalling is het moeizaam poetsen.
Maar ondanks die nadelen: een grandioos model.
Ik dacht altijd dat dit Gentse model een overgangsmodel was.
Zoiets om vlot in straten te implementeren, om dan later vaste fietsrekken te plaatsen.
Maar dat komt er maar zelden van.
Ik weet er wel een aantal staan, bijvoorbeeld aan het Scheldeoord, in de Gentbrugse Meersen en in het KOBRAproject.
Maar het zijn tot op heden eerder uitzonderingen dan regel.
Nieuw aangelegde straten krijgen het Gents Flexibel Model (waarvoor dank), niet een vast model.
In Duitsland werd ik licht verliefd op het nietje.
Simpel.
Niet opdringerig.
Slank en licht (please, nee, geen bijbetekenissen).
Variatie is mogelijk:





Fahrradzeit (13): fifty ways to be trendy
De fotoshoot.
De affiche.
Het festival.
De verjaardagsdrink.


De fluitketelreis.
De groepsuitstap.
Het snel-elk-om-beurt-pasfoto-nemen.

Het krijttekenen.


De zijdelingse tandem.
De amazonezit.
De rolstoelfiets.
Young Euro Classic².
Fahrradzeit (9): werfintelligentie
Fahrradzeit (8): signalisatiecreativiteit
Dit zomervakantiereeksje wil creatieve fietsvriendelijke hints lanceren.
Radlend langs de Elbe was er met zekere regelmaat een photo opportunity.
Dit was de aankondiging van de kasseistrook met de historisch boom (van gisteren):
Elders in Duitsland (minstens in Berlijn) zijn borden voor doodlopende straten wel al multiboodschapperig:
In Leipzig zag ik -naar Belgische normen- een wereldwonder.
Dit is werfsignalisatie:
Ook op andere domeinen zie je signalisatieborden die je in België enkel ziet langs wegen met autoverkeer:


Industrie langs waterwegen kan je wel degelijk verzoenen met fietsvriendelijkheid.
Dit is een hint voor Belgische beheerders van waterwegen:



Fahrradzeit (7): kassei-intelligentie
De Elberoute is lang, zéér lang.
Lady M en ik “deden” slechts 119 van de 1260 kilometer.
Vraag me dus geen oordeel over die kilometers vakantieplezier.
In dit deel van (ex-Oost)Duitsland stoppen auto’s niet (niet) voor voetgangers en fietsers.
Dresden verlaten in Westelijke richting was in de buurt van de autostrade een hel.
Erger dan de Sint-Lievenspoort.
Maar de rest was unheimlich Spaß.
Zelfs de (meeste) kasseien / Kopfsteinen.
In het buitenstedelijk gebied van Dresden gebruikt men kleine kasseitjes functioneel als snelheidsremmer.
Elke dwarsing met een aanvoerweg of voetgangersroute wordt aangeduid met een kasseitjesstrookje.
Je leest op het wegdek dat er een kruispunt of potentieel verkeersconflict is.
Aangepaste snelheid zoeken.
Zelfs de Schelderacers zouden het snappen.
Langs de Elbe zijn er ontelbare beschermde monumenten.
En ja hoor, ook hier moest ergens op de Elbeoever -op een monument van een fietsroute- een paar kilometer “antieke” kasseien liggen.
Eén kasseistrook in het uiterste Oosten van Dresden was -voor een stadsfiets met twee fietstassen- helser dan de Brabantdam.
Kein pictures.
Rechtop blijven was de boodschap.
Op deze wegversmalling want alte-dicke-Baum-op-de-route mochten de dikke kasseien héél héél eventjes pronken:

Fahrradzeit (6): Elberadweg
Hmm, beginnen we aan de ernst, of nog even wachten?
Dat laatste.
De ernst is voor volgende week.
Eerst wat persoonlijke toerismeklap.
Het was simpel.
Twee jaar geleden ontdekten moederlady M en ik het zwerven per fiets.
Lady L studeerde afgelopen jaar in Leipzig.
Het perfecte alibi om die hoek van Duitsland als vakantiedoel te kiezen.
Ook dit jaar hadden we geen uitgestippeld reisplan.
De ultieme vrijheid, quo?
Het treinticket heen kochten we in april.
Enkele reis Dresden of Leipzig was even duur goedkoop.
Twee dagen voor het vertrek kozen we voor Dresden, en boekten een AirB&B voor twee nachten.
Twee Ortliebfietstassen in de valies.
Meer moet dat niet zijn.
De rest kwam met de zonsopgang.
Soms kozen we voor stappen, soms voor fietsen.
In Leipzig vooral voor flaneren, koffiekletsen en bijpraten met lady L.
Toerisme en fietsen zijn in Dresden bijna een synoniem:
Een overstromingsgebied heeft ook voordelen:





Vrij snel huurden we -“mieten” zeggen de Duitsers- twee stadsfietsen.
De valiezen bleven in Dresden.
Hopla!
De stad uit.
We vielen in zwijm voor de kwaliteit van het stuk Elberadweg tussen Dresden en de grens met Tjechië, en -naar het Westen- tussen Dresden en het stadje Riesa.
Geen woorden maar beelden:








De Elberadweg loopt van de bron van de Elbe in Tjechië via Dresden, Magdeburg en Hamburg tot de monding in de Noordzee.
Een simpel concept.
1260 kilometer prima bewegwijzerd fietspad, waarvan 830 kilometer in Duitsland.
In Duitsland bovendien meestal op beide oevers.
Rondom de steden is het duidelijk ook een intens gebruikt functioneel fietspad.
Het “Offizielles Elberadweg Handbuch 2014” vol kaarten en overnachtingsmogelijkheden telt 100 bladzijden, en is gratis.
Is dit niet iets waar de Schelde provincie- en grensoverschrijdend om smeekt?
Wie belt er met de touristische overheden?
Voor de freaks:
