Er wordt vaak gesakkerd op de studenten. Ze kennen de verkeersregels niet. Hun remmen werken niet. Hun fietslicht brandt niet. Ze rijden door het rood. Ze zijn altijd zat. Ze bellen en smartphonen terwijl ze fietsen. Ze eten alleen maar pizza’s. Ze. Ze. Ze. En ze. Soms bezondig ik me ook aan ze-en: het opa-syndroom nadert mijn centrale hersenstam. Terwijl het allergrootste deel van de studenten flink naar de les gaat en hard blokt. En voorbeeldig in de file staat om hun fietsbanden op te blazen. Net als Britten aan een bushalte.
Er wordt vaak gesakkerd op de fietsers. Sinds het Circulatieplan zijn ze de zwarte schapen. Ze kennen de verkeersregels niet. Hun remmen werken niet. Hun fietslicht brandt niet. Ze rijden door het rood. Ze bellen en smartphonen terwijl ze fietsen. Ze. Ze. Ze. En ze. Het is zoals met de studenten. Fietsers zijn niet heilig. De fiets wel. De meerderheid gedraagt zich eenentwintigste eeuws voorbeeldig. Zoals de Britse koningin: keep calm and carry on. Als een zwerm spreeuwen. Maar om hun fiets te laten registreren gedragen fietsers zich schools voorbeeldig. Als ganzen. Net als Britten aan een bushalte.
