Het brokkelviaduct
7 januari 2019
In een uithoek van Ledeberg gebruikt één of andere autorijschool een stuk onder het viaduct van de B401 als oefenterrein.
Vlak daarnaast volgt het fietspad richting Merelbeke de Bovenschelde.
Op het oefenterrein gaat het er soms schools aan toe.
Getuige daarvan de twee naar buiten geplooide afsluitingen, die het fietspad smaller maken:
Kwam dat door “schoolse maneuvers”?
Of was het een pedaalstoot bij het schrikken van een vallend brokstukje van de B401?
Wie zal het zeggen?
Zou de rijschool weten dat er soms betonstukjes nederdalen?
Zou Agentschap Wegen en Verkeer het weten?
Zou de NMBS het weten?
Of is dat hun zorg niet, maar die van Infrabel?
Zou de Vlaamse Waterweg weten wat er soms in de Bovenschelde valt?
Zou de Stad Gent weten dat de bewoners van de Meierij in het hetzelfde betonrotschuitje zitten als de Gentbruggenaars naast de E17?
Ik zou het niet weten.
Het viaduct van de grote broer van de B401, de E17, staat al een poos in de schijnwerpers.
De Gentbrugse burgerbeweging ViaduKaduk kaart de bedenkelijke staat van het viaduct reeds een paar jaar aan.
Wie het viaduct bekijkt ziet flink wat betonijzer:
Roestend betonijzer zwelt, en duwt zo de buitenste betonschil weg.
Die schil kan als keitjes naar beneden vallen, maar evengoed als scherpe betonschijfjes, of als zware brokken.
Na een bijna fataal incident met een bus van de Lijn kon het Agentschap Wegen en Verkeer niet langer de hete aardappelbrok voor zich uit schuiven.
In allerijl werden de busstalling van de Lijn, de Park & Ride en de fietsenstallingen onder het viaduct ontruimd:
De problemen met vallende betonbrokjes situeren zich louter rond de pilaren.
Daardoor kan de doorgang voor fietsers en voetgangers vanuit de parallele straten behouden blijven.
Aan de pilaren naast de Brusselsesteenweg is het andere koek.
Daar werden voor fietsers en voetgangers “veilige doorgangen” gecreëerd.
Die doorgangen voelen wereldvreemd aan.
Ze zijn smal en laag:
Bekijk hoe de fietsers zich bukken:
“Veilig” is een rekbaar begrip.
De werkmannen deden hun best.
Ze plooiden de uitstekende metalen pinnen, en sierden ze kersboomgewijs met signaallint:
Een paar “plafonds” buigen door onder het water:
Minstens even belangrijk: niets zegt mij dat hier geen scherp betonblokje door kan suizen.
Van waar haal ik de theorie van de scherpe betonblokjes?
Van het viaduct van de B401 in Ledeberg.
Daar had ik ergens in november al eens een betonschijf zien liggen.
Ik dacht nog: laat me dit aan ViaduKaduk melden.
De E17 en de B401 zijn tweelingbroers van hetzelfde geboortejaar.
Maar er waren dringender dingen aan mijn hoofd.
Pas na het incident met de bus van de Lijn drong de ernst tot me door.
En ik dacht dat de onvermijdelijke en grondige controle door Agentschap Wegen en Verkeer het wel zou vinden.
Maar niet zo.
De betonschijf uit november lag er gisteren nog steeds, samen met een paar kleinere exemplaren:
Wie omhoog kijkt ziet de natte boosdoener, en ook een paar loshangende stukje beton.
Ook hier in Ledeberg zijn netten tegen vallende betonbrokjes nodig.
Er passeren dagelijks honderden fietsers, joggers en wandelaars:
Hoe groot is zo’n vallend betonstuk?
Dat varieert.
Dit zijn de stukken die ik mee naar huis nam:
Het kleinste is het scherpste.
Het grootste stuk weegt een goede 200 gram:
Onder de E17 en B401 lopen verschillende bruggen en viaducten.
Zouden die allemaal nagekeken zijn?
Om u gerust te stellen: aan het viaduct van de E17 met de geplaagde Jozef Vervaenestraat is geen centimeter roest betonijzer te zien.
Hoe herken je een brokkelsteen van een viaduct?
Brokkelbeton heeft meestal een bruinrode roeststreep.
Links een stuk van de Berlijnse muur anno 1990, rechts een stuk van de B401 anno 2018:
Je kan mooi de lijn van het vroegere betonijzer in de Berlijnse muur zien.
Meer weten over de Gentbrugse brokkelviaduct?
Graag stapvoets
11 april 2018
Er zijn de werven waar fietsers dan maar een poosje moeten wandelen.
Waarom?
Stel geen vragen, bekijk de beelden:
Ok, die container had niks/niks te maken met de werf van de signalisatie.
Er zijn de werven waar signalisatie bouwt aan wederzijds respect:
Merelbeke station
2 augustus 2017
Merelbeke station ligt op grondgebied Gent.
Of toch minstens het stationsgebouw.
Misschien ligt het perron wel in Merelbeke…
Die hoek van Gent, een drielandenpunt met Melle en Merelbeke, was tot voor een paar jaar het perfecte pleidooi voor fusies op basis van àndere normen dan die van 1977.
Toen fusioneerden het grootste deel van de steden en gemeentes op basis van de bestaande gemeentegrenzen.
Deze hoek van Gent zit nokvol spoor- water en autowegen:
Misschien waren hier andere, rationeler te beheren gemeentegrenzen te verzinnen.
Want was deze bestuurlijke versplintering niet één van de hoofdoorzaken van de verwaarlozing van deze uithoek van Gent, Melle en Merelbeke?
Maar kijk: na jaren van versplinterde fietspadingrepen en –ingreepjes -soms grappig, soms triest- gaat het aan die kant van Gent eindelijk-eindelijk de goede richting uit.
Zo gaat volgende week de Gentse entree van de Hundelgemsesteenweg op de schop.
We schreven erover in 2008.
De titel zegt alles: 150 meter.
Het was en is een schande van een missing link.
De Fietsersbond haalde het jarenlang aan als voorbeeld van hoe Gent het vooral niet moest doen.
Maar tegen eind dit jaar wordt fietsen voor Gentenaars en Merelbekenaars er een pak veiliger.
Daarna volgt hopelijk snel de heraanleg van de tramlijn van Botermarkt tot Moscou, want de Jozef Vervaenestraat is een even grote schande als de Hundelgemsesteenweg.
En de staat van het asfalt richting Botermarkt evolueert naar solidariteit met de Vervaenestraat:
Terug naar het begin, wat dat is goed nieuws.
Begin juli is de missing link vlàk voor het stationsgebouw van Merelbeke Station deskundig weggewerkt:
Nieuw in Gentbrugge
3 mei 2017
Ruimte is alles.
Met een fiets een weg van meer dan 10 meter breedte dwarsen wordt zoveel veiliger als er een middeneiland is, en auto’s in elke richting maar één rijvak hebben.
Ik ervaar dat dagelijks aan de Jan Delvinlaan.
Gentbrugge heeft een autostrade met daaronder een spoorweg met dààronder nog een steenweg en een kluts gemeentewegen.
Wegen gebouwd als knikkerbanen in het zand op het strand van Middelkerke.
Mobiliteit in etages / verdiepingen.
Racebaantjes stapelen.
Afgelopen eeuw waren planners en wegenbouwers daar sterk in.
Allemaal droomden ze mee met de Franse architect Le Corbusier.
De brave man had mooie ideeën, en overdreef als een parvenu.
Een soort van tè utopisch vooruitgangsdenken.
Stapelen in beton voor gevorderden.
Bekijk dit plan voor een parkeergarage over de Seine in Parijs:
Van bovenaf bekeken is dit een estetisch object.
Maar beeld je deze molog in, zwevend boven de kronkelende Seine…
Ondanks dat racebaantjes stapelen bleef er voor fietsers in het Gentse vooruitgangsdenken decennia lang geen plaats over.
Want fietsen was toch iets voor arme mensen?
De huidige generatie stedebouwkundigen en mobiliteitsplanners hebben dus veel kromme ideeën / vlakke asfaltvlaktes recht te zetten.
In Gentbrugge loopt een werf om doorheen de Land van Rodelaan een veilige fietsoversteekplaats te leggen.
Dit is de zone:
Het zou me niet verbazen mocht de Oude Brusselseweg ooit een fietsstraat worden, een fietsas van Melle tot hartje Gent:
Realitycheck… ogen dicht… dit was het voorheen:
Dit is de oversteekplaats:
Ook hier weer: kinderen met blinkend nieuwe fietshelmen, omringd door een ijverig wijzende ouder.
Toeval?
Inbeelding?
Of ook hier het Circulatieplaneffect?
Het kruispunt Henri Pirennelaan / Watertorenstraat is nog een werfzone:
Wie wil er nog terug naar dit?
Sterk
13 januari 2017
De saskes (3)
1 december 2014
Mobiliteit is méér dan ooit een actueel thema.
We verplaatsen ons meer dan ooit.
Autogebruikers komen meer dan ooit vast te zitten.
En: het groeiend autobezit ontregelt steeds meer het openbare leven.
Steden worden erdoor ontmenselijkt.
De opwarming van de aarde wordt voelbaar.
Plus: er is een grotendeels autoloze stedelijke generatie op komst.
Dat zijn jonge mensen die (proberen te) kiezen voor de aankoop van een huis, en daardoor niet kunnen of willen kiezen voor een auto.
De optelsom hiervan is een mix aan redenen waardoor steeds meer mensen verder kijken dan hun eigen voetpad / parkeerplaats.
Het algemeen belangdenken groeit, hoera!
Lokale groepen zoals Ledeberg Breekt Uit, Velo-Droom (Sint-Amandsberg en de werkgroep Sint-Pieters-Buiten willen via mobiliteitsingrepen tot een meer leefbare buurt en stad komen.
Denktank De Fiets van Troje ontvelt momenteel tot Lab van Troje, en promoot onder andere leefstraten en fietsroutes.
Ook aan UGent wordt men wakker.
UGent1010 is ook met mobiliteit bezig.
Dat wordt een mooie lente :).
Net als Fietsersbond Gent zijn dat allemaal mensen met een opleiding of dagtaak, die een deel van hun vrije tijd inzetten voor een “andere” mobiliteit.
Zaterdag kwam een nieuw initiatief naar buiten.
Buurtbewoners van de wijken rond de saskes willen dat deze sluis op korte termijn fiets- en voetgangersvriendelijker wordt.
De saskes (bekijk de locatie hier) zijn voor mij een symbool van ons mistig mobiliteitsverleden.
Symbool van van hokjesdenken en administratieve versplintering als spelbrekers van ambitie en slagkracht voor fietsbeleid.
De Saskes waren een belangrijke, evidente schakel in het allereerste fietsplan uit vorige eeuw.
Het stond op de eerste fietskaarten van de Stad Gent als onderdeel van een fietsroute.
But something went wrong.
De schakel werd missing link.
“Bevoegde ambtenaren” van W&Z (Waterwegen en Zeekanaal) konden of wilden niks doen.
Het woord “fiets” staat ook nergens in de huidige beheersovereenkomst van Waterwegen en Zeekanaal.
Daar heeft de Vlaamse regering een verantwoordelijkheid.
In 2016 start een nieuwe beheersovereenkomst.
Of kiest ze liever voor het huidige gedoogbeleid, een juridische erfenis uit de 19e eeuw?
Toen W&Z nog kantoor hield op de Nederkouter vroeg ik eens aan een ingenieur tekst en uitleg over de Saskes.
De man is ondertussen op pensioen, dus ik kan vrijuit schrijven.
Kort samengevat: deze sluis lag op de scheidingslijn tussen Zeeschelde en Bovenschelde, en bijgevolg claimden beide administraties de bevoegdheid.
In het administratees: “een grijze zone”.
Dat was een deeltje van het verhaal.
Sommigen wilden het Gentse stedelijk fietsbeleid ondersteunen.
Ook al staat dat niet in de beheersovereenkomst van W&Z.
De ingenieur in kwestie had vele fietsvriendelijke ingrepen gerealiseerd.
Ik had de indruk dat hij zijn werk met een algemeen belangbril bekeek.
Ten tijde van het gesprek klonk hij zacht moedeloos.
Ja, hij geloofde dat een fietsbrugje aan de saskes zinvol was.
Nee, hij had niet de mogelijkheid dat te realiseren.
Want… .
Budget… .
Reorganisatie… .
Structuur… .
Maar kijk, we zijn een kleine 10 jaar verder.
Het blijft een joekel van een missing link.
De geesten zijn misschien gerijpt.
Ook al leeft in de hoofden van sommigen nog zuur sentiment.
Op Facebook kan je bijvoorbeeld dit lezen: Niet overdrijven hé ! De sluisdeur was nooit bedoeld als fietspad. Nog geen kilometer verder is er een nieuwe brug voor fietsers. ‘l Lijkt me meer een actie van mediageile Gentse mandatarissen.
Deze man denkt duidelijk vanuit zijn sofa of autozetel.
Wie dagelijks vanuit het Scheldeoord of Sint-Amandsberg naar Gentbrugge wil fietsen heeft daar zeker een boodschap aan.
De stad Gent is allang vragende partij voor een link.
AWV creëerde eind 2009 een tweerichtingsfietspad tot aan de Saskes.
Een goedkope poutrelbrug naast de sluisdeur kan symbool worden van slagkracht en samenwerking aan een leefbare stad.
Meer lezen over de Saskes?
De allereerste klungelige Fietsbult uit 2008 ging erover.
Later volgde nog het verhaal van de voetgangerssluizen, deze cursus hef- en tiltechnieken, de droom, en de doehetzelver.
Als uitsmijter:
Werfbulten: melding 158 en 159
13 november 2014
Op de Brusselsesteenweg liggen twee werfbulten om u tegen te zeggen:
158
Ter hoogte van de Grote Werf tussen E17 en de Jules de Saint-Genoisstraat wordt het auto- èn fietsverkeer op twee rijstroken gebracht.
Lees: 20 à 25 centimeter extra maken van een enkelrichtingsfietspad een dubbelrichtingpad.
Dat is een noodbreektwetoplossing.
Vergeleken met vorige jaren zelfs een stap vooruit: er wordt al aan de fietsers gedacht.
In twee richtingen.
Nu nog enig veiligheidsrealisme.
Mag de maximumsnelheid voor auto’s aub cfr de Gasmeterlaan/Nieuwvaart naar 30km/u?
Er is al genoeg junglegevoel.
159
De aansluiting van de Posthoornstraat met Brusselsesteenweg:
Tja, wij moeten toch werken?
Fietsers?
Ja?
Waar?
Goh, dat duurt hier niet lang hoor.
Om het beschaafd uit te drukken: dit is schuldig verzuim van de aannemer, de werfcontroleur èn alle veiligheidsdiensten (politie, de Lijn, brandweer,…) die hier passeren.
Die paar verkeersbordjes in de hoek zijn juridische indekkers.