Ik zoek wat meer digitale rust. Minder bloggen. Minder sociale media. Minder waan van de dag. Meer verdieping. Meer in haar ogen kijken. Maar ja, minder sociale media, dat is zoiets als: minder chocolade eten. Het vraagt discipline, iets wat ik vooral ken tussen 1 en 4 uur ’s nachts.
Gisteren, donderdag 14 juli, passeerde dit bericht langs mijn oogbollen:
Ook al zien we de groei van het fietsen dagelijks zelf in de straten – tot zelfs in Knokke-Heist – meten is weten! Objectiveren! In ambtenarentaal: “met cijfers onderbouwen”. Wie nu nog durft zeggen dat er geen draagvlak is voor fietsinfrastructuur komt van een andere planeet.
Op de terugweg van het pendelstation loodsten mijn oogbollen de rest van het lichaam even weg van de kortste route om “het miljoen” zelf te aanschouwen.
Twee stadsbesturen geleden hadden die bollen daar op de kop van de Visserij vaak auto’s en fietsen geteld. Dat waren de eerste jaren van de eerste fietsstraat van het land, geboren in 2011. Er zat toen op deze fietsas véél te véél autosluipverkeer.
Dankzij het Circulatieplan en de uitbouw van fietsinfrastructuur zoals de Louisa D’Havébrug groeide het aantal fietsers tot een kritische massa, en verminderde het autoverkeer er drastisch.
Het lot wilde dat mijn oogbollen naast de miljoentelpaal ook “een gruute bieste” spotten:
Onderweg tussen R40 en Tweebruggenstraat moest de vrachtwagen om de haverklap stoppen voor de tegenliggerfietsen. Velen van hen kozen voor de veiligste oplossing, en schuilden in de zijstraatjes of tussen de geparkeerde auto’s.
Het is daar dat uit de mond van een dame een Gentse quote rolde: “Azuu een gruute bieste!!!”. Er klonk angst én verontwaardiging in haar stem, een typisch Gentse emo-mix.
Wat deed deze bieste hier? Was ze er op haar plaats, op weg naar een Gentse Feestenpodium? Of was het een verloren schaap in de GPS-weide? Even volgen, nog een omwegje op weg naar huis. Het tweede dus, want hier draait hij de R40 weer op:
Een dier dat zijn weg niet vindt loopt nooit rechtdoor. Ik zag hem onderweg zoekend zwalpen. Aan het kruispunt met de R40 wou ik mijnheer de vrachtwagenchauffeur helpen. Maar onder zijn radeloze oogbollen bleef het stil. Ik vermoed dat hij mijn Nederlands niet begreep.
Op weg naar huis tolde de vraag rond: hoe houden we deze biesten weg uit de straten waar ze zelf niet willen zijn, en waar ze gevaar opleveren? Tot wie mij te richten? Dat leek me voor overheden onbegonnen werk. Ligt de hoofdverantwoordelijkheid niet bij de TomTom’s van deze wereld (met kantoor in Ledeberg)? Is het niet aan hen om systemen te ontwikkelen om sluipverkeer uit de wereld te halen, in plaats van het structureel in smalle straten te implementeren? Moeten ze niet dringend aan de slag met breedtes van straten?
Maar kijk: surprise! Deze morgen aan de afwas met het radionieuws van 8 uur klonk er een mogelijke overheidsoplossing uit de luidsprekers: Gemeenten mogen voortaan verbod vrachtwagens in schoolomgeving controleren met camera. Het is een wetsvoorstel van een Gents parlementslid / gemeenteraadslid.
De Visserij passeert een drukke schoolomgeving met 3 scholen. Is dit een oplossing?
Voor alle socialemediaduidelijkheid: ik heb niks tegen vrachtwagens. Vrachtwagens zijn zinvolle hulpmiddelen. Op voorwaarde dat ze de tools krijgen om zich veilig te verplaatsen. Dat moet méér zijn dan een waarschuwingssticker, die niet eens door alle kinderen begrepen wordt.
Fietsbult 