Minister Lydia Peeters gaf dit weekend een interview in de Zondag. Op sommige aspecten is het een bemoedigend interview. De fiets wordt in woorden en in middelen fors naar voor geschoven. De minister wil hard inzetten op verkeersveiligheid. Meer nog: het is dè prioriteit waar we haar bij de volgende verkiezingen mogen op afrekenen. Het is te zeggen: de Limburgers mogen dat, want zo werkt ons kiessysteem helaas. Maar een zin als “Ik wil vooral sneller werken. Gedaan met palaveren.” geeft hoop. Idem voor: “We moeten sneller handelen, beter samenwerken en meer handhaven.” Anderzijds mankeer ik in het interview nog flink wat zaken om snel progressie te maken in ons Vlaamse Echternachmobiliteitsbeleid. Zoals: degelijke ongevallenanalyses, de fietstoets, en het 30-50-70 principe. En jawel : een kilometerheffing. Deze hete aardappel zal -helaas!!!- geen Limburgs recept worden.
De kleine ring R40 kreeg hier al vaak uitgebreide aandacht. November 2019 draaide het VTMprogramma Make Belgium Great Again er een rondje Critical Mass XL. April 2019 overhandigden we de Gentse politici een Memorandum R40, wat we in januari 2020 opkuisten tot Memorandum R40 (Update!). Die R40 ondergaat – gelukkig maar!- steeds vaker aanpassingen groot en klein. Zo wordt er momenteel een stukje Rooigemlaan fietsveiliger gemaakt. En ook de komende Dampoortwerf heeft als intentie om het het voor fietsers veiliger te maken. We merken bij Agentschap Wegen en Verkeer een groeiende gevoeligheid voor degelijke fietsinfrastructuur. Misschien dat daardoor de teleurstelling groot is om te merken dat er nog geen sluitende fietstoets in voege is. Er worden nog steeds wegenwerken uitgevoerd zonder dat er gekeken wordt hoe in één beweging de fietsinfrastructuur mee kan verbeterd worden. Ook / zelfs op de kleine R40. Een nieuw voetpad, hoera! Vers asfalt voor de rijweg na een rioleringsingreep? Vanzelfsprekend! Maar in één beweging het fietspad mee verhoogd maken? Helaas.


Helaas, ook al ligt er reeds een aansluiting te wachten.


Helaas, pindakaas: het zal bij “de verf zoals voorheen” blijven. Ook al vraagt de Fietsersbond bij autoverkeer à 50 km/uur minstens verhoogde aanliggende fietspaden.


Voetpaden op gewestwegen zitten in ons versplinterde mobiliteitsbeleid toch onder “de gemeente”. Zij betalen die. Zij organiseren die aparte voetpadwerven. Dus ook de Stad Gent heeft een vinger in deze gemiste kans om hier de fietsinfrastructuur te verbeteren. Idem voor het rioleringsbedrijf.
Dus minister Peeters: een fietstoets en het 30-50-70 principe kunnen fietsinfrastructuur doen vooruitgaan zonder gepalaver. Dat zou bij elke ingreep, door gelijk welke administratie, de norm moeten zijn.
Zin in een dessert? Lees dit bericht uit 2004 eens. Wat zou daar (niet) gebeurd zijn?