Meestal duurt het schrijven van een Fietsbult 60 keer langer dan het verzinnen van de titel. Hier was het omgekeerd.
Titel 1 was “alles”.
Titel 2 was “veel”.
Het werd “Overstijgen”, kwestie van niet te overdrijven.
De inventiviteit van de mens blijft me verbazen.
Een plooifiets heeft beperkingen, maar sommigen overstijgen de beperking. Het is duidelijk: we stammen af van nomaden.
Afgelopen week dwarste ik tweemaal een tandem, met jonge mensen erop. Eenmalige romantiek of dagelijks gebruik? Zit de tandem in de lift? Twee zwaluwen maken nog geen tandem.
Dit ziet eruit als een dure fiets, maar het zou me verbazen mochten dieven dit exemplaar durven stelen. Hij is plooibaar, dus het is een plooifiets.
Vlaanderen heeft qua fietsinfrastructuur een historische achterstand.
Tot nu toe is de ambitie om die achterstand bij te benen bedroevend laag.
De budgetten zijn laag, en de beschikbare mankracht beperkt.
Op deze manier duurt de inhaalbeweging nog minstens 50 jaar.
Het lijstje investeringen dat de minister zondag lanceerde is een kosmetisch samenraapsel, bekijk het onheldere cijferdocument hier.
Afgelopen 6 jaar toonde de Stad Gent een duidelijk hogere ambitie dan de twaalf jaar daarvoor, zowel qua daden, qua budget als qua mankracht.
De resultaten hiervan zijn vooral zichtbaar binnen de stadsring R40.
Op het einde van deze bestuursperiode, november 2018, lanceerde Gent een spinnenwebvormig stadsregionaal fietsroutenetwerk, dat Gent verbindt met de buurgemeenten.
Het is een plan met ambities tot 2030.
We vroegen met de Fietsersbond om hier nog een ambitielaag tot 2050 bovenop te leggen, zodat grondreservatie mogelijk is, en zodat kunstwerken (bruggen en viaducten) met fietsgebruik anno 2050 in gedachten brééd ontworpen worden.
Bij de Stad Gent zijn ze er in hun plan van overtuigd dat de NMBS-stations draaischijven van mobiliteit zijn.
Vanuit de stations horen fietsassen te vertrekken in alle windrichtingen .
Groot was onze verbazing om vast te stellen dat bevoegde ambtenaren van het Vlaams Gewest dit geen noodzaak vinden.
Hun ambitieniveau gaat terug tot begin deze eeuw.
In hun woorden: tot de huidige beschikbare budgetten.
Dat verschil in ambitie tussen Stad en Gewest is een spanningsveld.
Wie pendelt ziet met eigen ogen het aantal treingebruikers toenemen.
Idem voor het aantal plooifietsers.
Uiteraard zijn zij een fractie van het totale aantal trein/fietspendelaars.
Maar de plooifietsmarkt groeit snel:
Binnen een paar jaar zullen er op perrons misschien plooizones zijn: afgebakende zones waar de massa plooifietsers hun stalen plooiros kan in- of uitplooien.
In essentie trekken de trein/fietspendelaars op Belgische manier hun plan.
Wat zou dat geven mocht de infrastructuur state of the art zijn?
De mens is een creatieve creatuur.
Neem nu deze fietster:
Dit type transportfiets maakt furore.
Of zie ik ze meer omdat er een paar fietswinkels met dit gamma aan fietsen in mijn buurt liggen?
A propos, zou dat ergens bestaan, een plooiauto?
1 april.
Even geen risico lopen.
Vandaag enkel een glimlachfoto:
Een gestolen fiets doet pijn.
Bij aangifte ben je afhankelijk van de goede wil van de politieman/vrouw.
Soms is die er, soms ook niet.
Zelf zoeken heelt het gevoel van onmacht, toch voor even.
Op facebook vindt je de groep GENTS FIETSDIEFSTAL-PLATFORM.
Anderen zetten de oude media in.
Ik herinner me dat piepkleine dorp in Denemarken, waar je denkt dat iedereen iedereen kent, en toch:
Een geplasticeerd A4tje.
500 Kronen beloning…
Een Gentenaar -of was het een buitenlands student?- probeerde het groots: affiches.
Nu nog wachten op een VTM-programma.
Of toch maar hopen dat de politie werk van maakt van georganiseerde fietsdiefstallen?
Summerti-i-ime,
and the living is easy…
Anno 2013 zijn fietsen sexy.
Dat blijkt uit de talloze etalages met fietsen als decor of wedstrijdobject.
Maar er is een overtreffende trap: fietsetalages met fietsen die je gratis krijgt.
In dit geval: bij een krantenabonnement.
Zolang die gratis fiets minstens de kwaliteit van een instapmodel heeft is dat ok.
Na een instapmodel volgt vaak een kwaliteitsvoller (en dus duurder) model.
Na een Aziatisch containermodel volgt meestal een kater, met een eindeloze reeks kosten, als er al geen sprake is van onvindbare wisselstukken.
Hoe zou het met dit model zijn?
Gisteren las u over de Dampoort.
De Lijn heeft bij een mogelijke herinrichting van de elke hoofdas een vinger in de pap.
Dat is logisch, hun rol is groot, maar die vinger maakt de pap vaak zeer autominded.
In vorige bestuursperiodes viel op dat Gent en het Gewest enerzijds openbaar vervoer – lees: de Lijn- willen promoten.
Anderzijds zag je projecten als verkeerslichtenbeïnvloeding niet van de grond komen.
Anno 2013 loopt een proefproject… aan de kust.
Je zag ook dat de Lijn zich gedraagt als een staat in de staat.
Het historische stratenpatroon van Gent maakt het organiseren van openbaar vervoer al decennialng niet makkelijk.
Zeker niet in een stadje waar de middenstand -ondanks het nooit geloofde succes van een verkeersvrije kuip- er nog steeds op toeziet dat koning auto vlakbij de Veldstraat kan parkeren.
Dit parkeerverhaal is de grote saboteur van vlot openbaar vervoer.
Pleinen autovrij maken was een gouden zet voor een positief stadsgevoel.
Die pleinen binnen de stadsring onderkelderen met parkeerplaatsen was 18 jaar geleden politiek met moeite haalbaar, maar zal in zijn huidige exploitatievorm de stad ondoordringbaar houden voor vlot openbaar vervoer.
Elke parkeergarage lokt zijn eigen file.
Tram en bus schuiven mee aan.
Het is de combinatie van fietsers, voetgangers, openbaar vervoer en ander functioneel autoverkeer zoals hulpdiensten en Ivago die een stad leefbaar maken. De Lijn trekt -tot mijn verbazing- vaak net de kaart van het comfortautoverkeer. Vlotte autodoorstroming is volgens de Lijn DE remedie voor vlot bus- en tramverkeer. Nooit hoor ik pleidooien voor minder autoverkeer. Fietsers worden daarentegen afgeschilderd als trage hindernissen, die weg moeten blijven van tramroutes. Ze bijt daarmee in haar eigen staart. Vlotte autodoorstroming lokt net extra autoverkeer, en veroorzaakt weer files. Vooral in spitsuren doet de staart van de Lijn extreem zeer. Op winkeldagen bloedt hij zelfs. Maar ik hoor de Lijn amper klagen over deze trage autohindernissen. 20 jaar gelden was dat realisme. Anno 2013 is het conservatisme, of is het het Stockholmsyndroom? Het is in ieder geval een vicieuze cirkel, die de Lijn enkel kan doorbreken door fietsers en voetgangers als bondgenoten te zien. Hoe meer mensen in stedelijke context de fiets nemen, hoe meer plaats er over blijft voor wie de autorijvakken ècht nodig heeft. Niet-assertieve fietsers zijn inderdaad traag, maar kunnen wel een constante snelheid opleveren. De Lijn zou die fietsers moeten omarmen, in plaats van opzij te bellen. Ze heeft nood aan een visionair stadsbeeld. De open wonde aan de staart getuigt van korte termijndenken. Het autodenken.
Maar kijk, er is hoop.
We zijn allang gewend aan de combinatie van plooifiets en trein, maar ook met bussen kan je je intelligent fietsen:
Net zoals Park & Ride een intelligente vorm van transport is, is de combinatie van plooifiets en bus een manier om autoverkeer uit de stad te houden. Lady C fiets telkens van Onderstraat naar Hundelgemsesteenweg, om in Merelbeke nog even verder te fietsen naar haar geboortehuis. Ze doet dat nooit tijdens de spits, want dan zou haar fiets storen. Het is dan ook geen compact plooibaar model.
Op een filmset is alles plooibaar.
Zelfs het koffietransport.
Kompaan Velotariër zette hier de toon.
Ook wij vermoeden in het V-woord de hand van UNIZO.
Maar omdat de V-freaks onder u ook rechten hebben:
Fietsbult 