Deze titel staat hier al sinds eind maart zon te vangen. Maar first things first, en dat was nu even niet Fietsbult, maar zelfzorg en ouderzorg.
Na de eerste maatschappelijke schok – of was het dreun? – verschenen afgelopen week steeds meer standpunten / analyses over hoe ànders om te gaan met mobiliteit in deze uitzonderlijke dagen. Ik nam nog geen tijd om ze allemaal lezen, maar las wel dat er zowel in Gent als wereldwijd in andere steden gezocht werd naar ingrepen om fietsers en voetgangers meer ruimte te geven. Ruimte om de social distancing bij goed weer ook realistisch en wààr te maken. Herverdelen van de beschikbare straatruimte dus. In de ogen van sommigen zijn dat anti-automaatregelen, en is de Fietsersbond 100% anti-auto. Ze mogen dat geloven, maar ik denk niet dat er iemand droomt van een maatschappij zonder auto’s. Auto’s zijn knap verzonnen machines, die nuttige zaken kunnen vervoeren. Het zijn technische hulpmiddelen, net als boormachines. Ziekenwagens zijn auto’s, het zijn geen statussymbolen. Vuilniswagens ook. Bussen ook. Zo is er een lange lijst. Er zullen dus nog lang zo’n machines rondrijden, en dat wensen we allen. Het probleem zit hem in drie zaken: de dominantie van autoverkeer ten opzichte van voetgangers en fietsers, de te grote inname van de beschikbare straatruimte, én in de vaak onaangepaste snelheid. Luchtvervuiling en verkeersonveiligheid zijn er twee gevolgen van. Er zijn simpelweg tevèèl auto’s, die te snel kunnen rijden. De zwart-wit verdedigers van de auto hebben het hoogst zelden over deze aspecten, maar wèl over het economisch belang stijl “gade gij die mensen in de autofabrieken ander werk geven???”, over vrijheid (vaak een vertaling voor: hoogst individueel comfort, topstereo incluis), en over emoties. Maar kijk: blijf in uw kot wou eigenlijk ook zeggen: blijf uit uw auto. Zo beleefde ik -in de weken na m’n 14 dagen apart op zolder slapen- toch de Gentse straten:
Bekijk deze kaarten van Tomtom. How bizar! Onwerkelijk, want voor velen is dit géén prettige realiteit. En ook wel: zalig! Zoveel meer stilte, zonder het uitroepteken van al die draaiende motoren. Zoveel minder risico op ongevallen: je hoort als voetganger en fietser die paar auto’s van ver afkomen. Openbaar vervoer hééft de openbare ruimte. En: je zou bijna wensen dat nu – tout suite – maintenant alle wegenwerven van het land tezelfdertijd in uitvoering kunnen gaan. Die rioleringswerken aan de Dampoort met de aanleg van een tweerichtingsfietspad ? Who cares? Het herasfalteren van het centrale kruispunt van de Sint-Lievenspoort? Toch geen enkel probleem? Ze werken er momenteel aan de verkeerslichten als was het een kruispunt in een dorp. Ook zonder verkeerslichten kon je er veilig oversteken:
Het allerbelangrijkste aan werven is: kan het veilig verlopen voor àlle werkmensen, met respect voor de nieuwe leefregels? Een werf is steeds een risicovolle werkplek geweest, maar zo’n virus er bovenop kan men er missen als vriesweer. Toen op 1 april de eerste berichten over werfhervattingen in de kranten verschenen hoopte ik dat het zou lukken om de werven van de Louisa d’Havébrug en de onderdoorgang van de Sint-Lievenspoort verder te zetten. Mijn eerste gezondheidsfietsritjes gingen langs die verlaten werven:
Nope. Maar op vrijdag 3 april zag ik -hoera!- de eerste beperkte werfactiviteit aan de Sint-Lievenspoort. De social distancing op de werf was zéér leesbaar:
En de werf aan de Louisa d’Havébrug volgde de week erna, vorige week dus. Bij mijn eerste passage op 26 maart was het me al opgevallen hoe corona-onvriendelijk deze werf achtergelaten was. Uiteraard: onbewust. Voetgangers en fietsers hadden ter hoogte van de werf een smalle passeerstrook.
In normale tijden kon ik daar mee leven. Als deze oplossing van vier tegels breed maakte dat zo’n belangrijke werf vooruit ging, dan moesten fietsers maar even wachten tot de fietsers en voetgangers van de andere kant gepasseerd zijn. Want fietsers met een fiets aan de hand kunnen elkaar amper / niet dwarsen.
Dacht ik. In coronatijden is dat anders. Vandaar deze coronatip #1. Maak social distancing ook op deze drukke fiets- en wandelas tussen kernstad en groenas realistisch en wààr. Het kan, want deze kraan is vlot manipuleerbaar. Ze kan -minstens elk weekend, misschien ook langer- even “opgeplooid” worden. Het kan, want er zijn weer bouwvakkers aanwezig. Het kan, want de kraan wordt amper gebruikt (ik zag het sinds de lockdown nog niet), soms zelfs vervangen door de 100% mobiele kraan:
Of zoals Frank Focketyn in 2000 elke keer weer mocht zeggen: “Een kleine moeite door Vermaelen Projects… betekent misschien een wèèèreld van verschil”. Zeker in coronatijden, waar fietsers en voetgangers afstand willen houden. In de gloria!
