Wat is fietscultuur?
In mijn visie heeft dat niks te maken met eigendom.
Is er een fietscultuur als iedereen een fiets bezit?
Is er een stofzuiger als iedereen een stofzuiger bezit?
Of wat met de boormachine- of wasmachinecultuur?
In mijn beleving is er een fietscultuur als àlle (of minstens: een flink pak) geledingen van de maatschappij zorg dragen voor het vlot en veilig verloop van ons aller fietsgedrag.
Zorg.
Zorg dragen.
Zorg dragen voor.
En verantwoordelijkheid nemen.
Dat wil zeggen: voldoende fietsstallingen.
Dat wil zeggen: politie met aandacht voor de fietsroutes.
Dat wil zeggen: fietsers die elkaar aanspreken op huftergedrag.
Dat wil zeggen: dat èlke fietser ook de deur kan uitstappen en niet eerst 100 meter op het voetpad moet fietsen voordat het veilig wordt (of hoe denk je dat de bewoners van -bijvoorbeeld- de Heernislaan of de Kortrijksepoortstraat of Rozemarijnstraat thuis met de fiets vertrekken?)
Dat wil zeggen: voldoende fietsreparatiecapaciteit.
Dat wil zeggen: fietsverzekeringen.
Dat wil nog véél meer zeggen.
Vééééééél meer.
De Gentse Feesten is een jaarlijkse mastodont, die erin slaagt om het oude maar frisse mega-event elk jaar opnieuw nòg beter te organiseren dan het jaar ervoor, met als kers op de taart: elk jaar nòg fietsvriendelijker.
Alle ergernissen over stadsdiensten die “tijdens het jaar” soms naast of -erger!- tegen elkaar werken verdwijnen tijdens de Fieste als ijsjes voor de zon.
Wat even mooi is: ook de pleinorganisatoren tonen soms hun liefde voor de fiets.
Zo haalt het uitmuntende straattheaterfestival Miramiro een fietshersteller naar hun festivalterrein:


En zo heeft het even grandioze Boomtown een hoogst originele sponsorstand:


