Donderdag 11 juni berichtte De Standaard op haar voorpagina over een studie over eenzijdige fietsongevallen. Citaat: ‘Paaltjes zijn heel gevaarlijk’, zegt professor Bas de Geus, die voor de VUB het onderzoek voerde. ‘Die staan vaak in het midden van het fietspad, om auto’s tegen te houden. Maar een aanrijding daarmee tegen 15 of zelfs 20 kilometer per uur heeft vaak catastrofale gevolgen. Het is als frontaal tegen een muur botsen.’
Wij schrokken niet van de cijfers. Uit Nederland waren de signalen al een poos luid en duidelijk: de combinatie van electrificatie van de fietsvloot annex verhoging van de leeftijd van x aantal fietsers maakt dat paaltjes vaak botten doen breken. De normen die Nederland daarover opstelde werden deels overgenomen door Fietsberaad Vlaanderen: “Vaak kan het probleem worden opgelost zonder paaltjes, bijvoorbeeld door ongewenst gebruik aan te pakken door betere of duidelijkere bebording, communicatie en handhaving. Ook kan de formele route voor autoverkeer worden verbeterd en de oneigenlijke route via het fietspad lastiger worden gemaakt, soms ook simpele maatregelen zoals een doorsteek via een berm onmogelijk maken door het plaatsen van een haag.
Ook zijn er andere fietsvriendelijk fysieke maatregelen mogelijk die voorkomen dat auto’s gebruik maken van het fietspad.
En indien paaltjes toch nodig zijn, dan is het allereerst van belang goed te weten welke vervoerssoorten geweerd moeten worden.” Lees de volledige teksten van Fietsberaad hier.
Begin februari stuurde R deze mail:
Verzonden: woensdag 19 februari 2020 16:49
Onderwerp: paaltjes meerstraat
Dag Yves, De (imaginaire) bult op mijn rug begint buitengewone proporties aan te nemen daarom de beloofde foto van de paaltjes in de meerstraat waartegen mijn vrouw met haar fiets gebotst is (en schouder en elleboog brak links). Beste groeten, R
We planden reeds lang een bult over het onderwerp “paaltjes”, met als ambitie om met een rolmeter te meten hoeveel centimeter er tussen de paaltjes was.
Het recent geopende Kapitein Zeppospark en het fietspad op de Kleindokkaai zijn voor fietsers een grote meerwaarde. De paaltjes zijn helaas ondoordacht, of volgens een onleesbaar concept, geplaatst. Dat is vooral aan de Dampoort een issue, als je vanuit de rotonde de Kleindokkaai wil opdraaien.
Bij toeval zagen we dat raadslid Sven Taeldeman tijdens het vragenuurtje van de juni-gemeenteraad hierover een vraag stelt aan schepen Watteeuw. Lees de vraag hier. Citaat: “Amsterdam is bv. begonnen met het ‘ontpalen’, en merkt dat het met wel 40% minder paaltjes kan.” Daarom, als voedsel voor de dames en heren gemeenteraadsleden, een voorraadje foto’s van de afgelopen maanden met (dringend op te kuisen) erfenissen uit het verre verleden, verwaarloosde situaties, en (vaak goede) praktijkvoorbeelden uit het recente verleden.
Neerliggende paaltjes zijn een pest. Deze ligt er al maanden zo. Ook al ken ik de situatie er goed, afgelopen week had ik het lag ik er bijna, want deze kronkelroute (die in de ogen van degelijke ambtenaren een prima alternatief is voor de R40) is bovendien slecht verlicht. Ik vond door de duisternis (en met goede fietsverlichting) met moeite de bocht, en miste nipt de platliggende paal. Zoek de paal:
De Vlaamse Waterweg heeft nog flink wat werk om hun paaltjes fietsvriendelijk te maken:
Hun systeem laat vaak te weinig plaats voor fietsen, en is -zeker bij duisternis- gevaarlijk voor de kleine wieltjes:
Hier is meer mogelijk:
Dit zijn de recente realisaties, meestal degelijk gedaan.
Kort samengevat: er zit geen lijn in. Elke administratie doet het anders. Wie zet er allemaal paaltjes? Alle administraties die fietspaden aanleggen en/of beheren: Groendienst, Wegendienst, de Vlaamse Waterweg, NMBS, AWV, de Vlaamse Landmaatschappij, de Provincie, de buurgemeentes,… wie nog? Een grote kuis dringt zich op, volgens een uniforme en veilige manier. Dat wil zeggen: maximale tussenafstanden, want hoe breed is een doorsnee auto anno 2020? Maximale zichtbaarheid… dat stedelijk donkergroen is… een donkere kleur… lekker neutraal, dus onzichtbaar. En vooral: paaltjes vermijden waar mogelijk. Die ene zot of verdwaalde ziel die zich dan toch met zijn auto op een fietspad waagt weegt niet op tegen de vele eenduidige ongevallen met paaltjes.
En een auto krijgt sowieso àlles kapot, ook een -kuch- veilige oversteekplaats:
Zoals zo vaak: het is aan de overheid om objectieve cijfers aan te leveren over ongevallen met paaltjes. We weten dat dit enkel kan via de spoedopnames van de ziekenhuizen, niet via de verouderde manier van PV’s van de politie.
Beelden uit het verre Brugge en Berlijn:
De middelste paal is bij dag en nacht goed zichtbaar. Een aankondigingsstreep zou het compleet maken.
Witte beboording van de twee paden zijn een alternatief voor – even kuchen- visueel gevoelige locaties.
Dit lijkt me een degelijk concept, wie is akkoord?
Fietsbult 
Det paaltjes tussen de Leo Baekelandstraat en de R4 zijn ook vreselijk. In een afdaling en volledig onverlicht.
Een andere gevaarlijke combinatie zijn de uplighters in de Hoogpoort (lichtbakken in de rijweg om het Stadhuis te verlichten) en donkere paaltjes. De verblinding door de lichten zorgt er voor dat je de paaltjes en afsluitingen van terrassen nauwelijks ziet.
De topper was jaren geleden een houten paal op het jaagpad langs de Lieve. Plots, onaangekondigd, zo’n houten monster midden op het jaagpad. Op een plek waar het compleet donker is. En een paar honderd meter verder stonden er twee. Een soort psychotechnische proeven voor vermoeide fietsers. De beste reclame voor goede fietsverlichting.
In de vademeca en ontwerprichtlijnen is 1.6m tussenafstand tussen paaltjes de norm als ze auto’s fysiek moeten verhinderen door te rijden. De gemiddelde auto is in België momenteel 1,88m. Auto’s werden de laatste jaren breder.
Volgens mij zouden fietslogo’s ter ondersteuning aan begin van fietswegen of fietspaden de leesbaarheid helpen en zo paaltjes kunnen vermijden of flexibelere, buigbare paaltjes toelaten. We gebruiken de fietslogo’s ter verduidelijking te weinig.
De laatste foto toont een uitvoering die in Melle op meerdere plaatsen werd toegepast bij de op/afritten van de nieuwe fietssnelwegen. De uitvoering is daarbij steeds in handen van de Provincie Oost-Vlaanderen. Als het dan toch moet, zo’n paaltje, dan lijkt de dat een degelijke uitvoering.
Of hoe autoverkeer onrechtstreeks fietsers kan verwonden of doden:
https://www.hln.be/in-de-buurt/wetteren/familie-vraagt-verlichting-aan-fietssluis-na-dood-raymond~a477efee/
En het verloren gelopen verkeersborden op het recente fiets/voetpad van Dampoortstation naar Gandastraat. Midden op het pad, geen markeringen, geen fluo, geen stootkussens. Had ook aan de zijkant kunnen gezet worden, of vervangen door standaard haaientanden.
Ook bij de noorderburen gaat de strijd tegen paaltjes verder: https://www.fietsersbond.nl/nieuws/fietspaaltjes-rechters-hechten-aan-ribbelrichtlijn/