Elena Amoah werd in 1993 geboren in Gent en tot op heden is dat nog steeds haar thuis. Hoewel ze tijdens haar studiejaren een tijdje in Nijmegen (Nederland) en Brussel heeft gewoond, keerde ze na haar studie terug naar Gent. Ondanks haar wens om een andere stad te verkennen, lijkt er iets haar tegen te houden… Misschien zijn het wel haar familie en vrienden? Elena werkt als wijknetwerker geestelijke gezondheid in Ledeberg en de Bloemekenswijk. Haar rol is om wijk- en middenveldorganisaties te ondersteunen bij het begeleiden van hun kwetsbare bezoekers naar gepaste hulp. Ze helpt de organisaties om de juiste weg te vinden naar geschikte diensten en organiseert samen met hen laagdrempelige activiteiten in de buurt. Deze activiteiten zijn toegankelijk voor iedereen, inclusief voor mensen met een psychische kwetsbaarheid.
Ik verplaats mij overal met de fiets in Gent. Ik zou voor mezelf geen beter vervoermiddel kunnen bedenken. Gho, ja, misschien nog een elektrische step of fiets in de toekomst. Maar dan beweeg ik naar mijn gevoel iets te weinig, want ik zie mijn fietstochten toch een beetje als een sportieve activiteit.
Als ik terugkijk naar het verleden, realiseer ik me dat mijn relatie met de fiets destijds heel anders was, eigenlijk bijna onbestaand. Tijdens mijn middelbare schooltijd deed ik alles te voet, en af en toe nam ik het openbaar vervoer naar het centrum. Destijds was ik er absoluut van overtuigd dat fietsen niets voor mij was, want ik vond het vermoeiend en soms zelfs gevaarlijk in de stad. Bovendien is de verkeersveiligheid voor fietsers sinds die tijd aanzienlijk verbeterd.
Vandaag de dag neem ik zonder irritaties de fiets, en als het regent dan ben ik er vrijwel volledig tegen beschermd. Dit vraagt wel enige voorbereiding – even door het raam kijken om de intensiteit en snelheid van de regen te beoordelen, om vervolgens te beslissen of ik mijn regenbroek uit mijn fietstas moet halen en dan nog een moment van aarzeling over de schoenhoezen – maar niets minder plezant om ergens nat te moeten toekomen. Ik ben dus snel overgestapt op bijna alles waterdicht: een waterdichte fietstas, rugzak en misschien op termijn een waterdichte fietshouder voor mijn smartphone.
Maar dé vraag die ik vooral wil beantwoorden is: “Wat heeft Gent nodig om een échte fietsstad te zijn?”
Hoewel ik er niet vaak bij stilsta, komt de gedachte soms eens in me op… Als fietser voel ik me automatisch kwetsbaar in het verkeer, ondanks de inspanningen van de Stad Gent om veilige fietsroutes en -bruggen aan te leggen. Desalniettemin beschouw ik Gent als een fietsvriendelijke stad door de talrijke fietsers op de weg. Maar er is natuurlijk altijd ruimte voor verbetering, niet alleen in Gent, maar ik denk in vele (grote) steden.
Voor mijn woon-werkverkeer kies ik soms voor de fietsroutes als ik niet gehaast ben, maar meestal neem ik de de iets drukkere wegen. Deze wegen voelen vaak onveiliger aan en vragen van mij meer alertheid voor andere weggebruikers. Het zijn dus geen routes waarop je even kunt wegdromen of in gedachten kunt verzinken. Als je dat wilt, raad ik fietsers aan om toch de fietsroutes te nemen. Het is een geweldige manier om de stad volledig in je op te nemen en je te laten verwonderen.
Als fietser moet je ook hyperalert zijn om ongelukken te voorkomen. De gedachte van “Wat als ik nu niet was gestopt?” “Of wat als ik nu niet was vertraagd?” spookt soms door mijn hoofd. Het is onmogelijk om even weg te dromen, vooral op drukke (kruis)punten waar de voorrangsregels plotseling onduidelijk worden. Soms voelt het alsof ik een beetje mijn leven riskeer, maar desondanks geniet ik bijna van elke fietstocht in Gent.
Daarnaast kan ik me ook behoorlijk frustreren bij het vinden van een geschikte plek om veilig mijn fiets te parkeren. Ik denk dat het gebrek aan parkeerplaatsen voor auto’s zeker ook van toepassing is op fietsen. Ken je dat gevoel wanneer je een beetje ongemakkelijk rondzwerft tussen de verschillende fietsenstallingen, terwijl je je fiets vasthoudt, totdat je eindelijk een plekje vindt? Of wanneer je staat te wachten, een beetje in de weg van de voetgangers, in de hoop dat iemand op dat moment zal vertrekken? Die herkenbare, maar toch wat ongemakkelijke glimlach en blikken die je uitwisselt, laten me telkens een beetje ineenkrimpen. Het lijkt alsof er gewoon niet genoeg ruimte is voor alle fietsen in Gent, vooral op drukke plaatsen. Hopelijk wordt hier in de toekomst meer aandacht aan besteed, zodat het vinden van een fatsoenlijke fietsplek minder stressvol wordt.
Hoewel er nog veel veranderingen nodig zijn, ben ik over het algemeen tevreden met de positieve ontwikkelingen in Gent. Maar het is belangrijk om de toegankelijkheid voor alle bewoners niet uit het oog te verliezen, want de herstructurering van het verkeer en openbaar vervoer heeft automatisch een effect op mensen in een kwetsbare situatie. Het is dus essentieel dat we dit in gedachten houden en blijven streven naar een inclusieve en bereikbare stad voor iedereen.
Elena Amoah
02.05.2024
___________________________________________
Deze reeks loopt tot aan het internationaal fietscongres Velo-city half juni 2024. Alle bijdragen aan deze reeks staan hier mooi onder elkaar.
Fietsbult 