Miljoen

Cijfers zijn vaak de enige manier om verandering te begrijpen.
Cijfers als: één miljoen.
Ik zag dat cijfer vandaag op mijn computerscherm passeren, en maakte een dansje.

Waarom begrijpen we pas iets door cijfers?
In onze benadering “van-gelijk-wat” gaan we vaak uit van wat we zelf meemaken, zelf zien, voelen of beleven.
De ik als centrum van de wereld.
Afgaande op wat mijn persoontje vandaag meemaakte zou ik fietsers vervloeken.
Maar ik had de cijfers gezien.
Zo’n één miljoenbericht maakt me blij.
Het gaat vooruit met fietsen in de stad.
De evolutie / verandering binnen de grote ring R4 is sneller dan verwacht.
Je ziet het dagelijks op straat.
Steeds meer fietsers.
Het is wennen.
De telpalen op de Visserij en op de Coupure Links helpen om te objectiveren.

22nov16, Visserij

Ik sloeg dus niet aan het vloeken toen een dame van middelbare leeftijd met valhelm en fluohesje me op het kruispunt van Kortrijksesteenweg en Sint-Denijslaan bijna omver fietste.
Bijna.
Vlak naast de spoorviaduct kwam ze traag maar zeker van het voetpad gereden.
Zonder stoppen.
Recht voor mij.
Ik schrok, en riep “heeey!”.
Geen boosheid.
Tezelfdertijd had ik een reflex om haar te ontwijken door nét genoeg naar links uit te wijken, waarbij er gelukkig geen achterkomend auto- of fietsverkeer was.
Zij schrok, en riep terug: “Oh soryyyy, excuseeeeeeer!”.
Ze had me niet gezien.
Ze had ook niet gekeken.
En ze was precies ook bezig met een andere dame op de fiets half naast, half achter haar op het voetpad.
Bij automobilisten wiens ogen ik niet zie rem ik vanzelf af.
Of staan mijn handen klaar om te remmen.
Bij fietsers nog niet.
Dat komt wel.
Ik zal dat mezelf wel leren.
Want we zijn elk jaar opnieuw met méér fietsers op de weg.
De tijd dat de assertieve fietsers de smalle strookjes voor zich alleen hadden is voorbij.
De dame in kwestie was duidelijk géén assertieve fietser, ze was net zeer voorzichtig.
Bang om te vallen, en precies een beetje houterig.
We zullen ze allemaal leren kennen, dacht ik toen ik de Parklaan indraaide.
Allemaal.
De uitgebreide collectie automobilisten die we in de loop der jaren hebben leren kennen zullen we ook als fietser tegenkomen.
De slome.
De opgejaagde jachtige.
De flitse macho.
De dromerige, te herkennen aan de traag lijkende maar toch gezwinde tred.
De nonchalante, met de onberekenbare linksafslaanmaneuvers.
De rondrijdende kalmeerpil, starende blik op oneindig.
De controlefreak, met ogen als kernfusies.
De immer galante, altijd anderen voorlatende.
De blinde.
De swingende muziekzot.
En er zullen meer fietsconflicten ontstaan.
Zoals vanavond aan dat rare rondpunt van Ottergemsesteenweg en Moutstraat.
Voor mij fietst voetbalsupporter 55+, omkaderd met valhelm en Humofluohesje.
Net op het ogenblik dat 55+ wil doordraaien richting De Pintelaan vliegt voetbalsupporter 40+ met Gantoisemuts hem langs links voorbij.
40+ kiest voor de Moutstraat, waardoor hij 55+ coupeert.
55+ schrikt overduidelijk.
40+ heeft misschien zelfs niks gemerkt, want 55+ zwijgt.
Ik was de achtergetuige, maar ik heb geen idee welk soort fietsers het zijn.

22nov16, Visserij

Twee fietsincidentjes op één dag, maar mijn humeur bleef zonnig.
Dankzij dat miljoen.
Het helpt om te begrijpen dat ook mijn fietsgedrag mee evolueert.
En dat het huidige mobiliteitsbeleid Gentse fietsrecords breekt.
Wanneer zal de Visserij het miljoen volgend jaar op de teller hebben?